Oryginalny tytuł:
HISTORY OF THE SECOND DIVISION 1914 - 1918 Volume One
Zawartość książki:
Spośród sześciu przedwojennych regularnych dywizji tylko dwie, 2. i 5.
dywizja, opublikowały szczegółową historię swojego udziału w Wielkiej Wojnie. 2 Dywizja wylądowała we Francji wraz z pierwotnym BEF jako część I Korpusu (Haig) między 11 a 16 sierpnia 1914 roku. Nie brała bezpośredniego udziału w bitwie pod Mons, a jej straty (10 zabitych, 80 rannych) były wynikiem ostrzału artyleryjskiego.
Podczas odwrotu brał udział pod Landrecies (4 Brygada Gwardii) i Villers Cotterets, ale jego pierwsze większe bitwy miały miejsce nad Marną i Aisne, a następnie walczył we wszystkich bitwach pod Ypres.
W ciągu trzech miesięcy od września do końca listopada 1914 r. poniosła około 8 500 ofiar.
Pod koniec 1914 r. dywizja przeniosła się na południe do sektora Bethune, gdzie pozostała przez cały 1915 r., nadal w składzie I Korpusu. Brała udział w bitwach pod Festubert, Loos i Redutą Hohenzollerna, które w sumie pochłonęły prawie 9000 ofiar.
W lutym 1916 r. dywizja przeniosła się do sektora Vimy w IV Korpusie, gdzie pozostała do lipca; następnym krokiem była Somma. Tutaj dywizja działała przez dłuższy czas, aż do marca 1917 r.
W tym czasie brała udział w akcjach pod Delville Wood, Guillemont i Ancre, ponosząc prawie 8000 ofiar. 2.
Dywizja była jedną z niewielu dywizji, które nie brały udziału w trzeciej bitwie pod Ypres (lipiec-listopad 1917 r.), ale wcześniej wzięła udział w kwietniowo-majowej ofensywie pod Arras, a później, na przełomie listopada i grudnia, w bitwie pod Cambrai. W 1918 r. dywizja przez większość czasu znajdowała się na linii frontu, biorąc udział w niemieckiej ofensywie i w kampanii "Advance to Victory"; jej ostatnią akcją była bitwa pod Selle w dniach 23-25 października.
Ostateczna liczba ofiar wyniosła około 45 000.
Zdobyto siedemnaście odznaczeń VC, a dwóch dowódców przeszło na wyższy szczebel - Monro na stanowisko głównodowodzącego w Indiach, a Horne na stanowisko dowódcy Pierwszej Armii. Dywizja wzięła udział w marszu do Renu, zajmując obszar wokół Kolonii. W marcu 1919 r.
dywizja przestała istnieć jako taka, gdy została przemianowana na "Dywizję Lekką". Historia jest bardzo dobra, napisana przez prawdopodobnie najbardziej płodnego ze wszystkich autorów historii formacji i pułków Wielkiej Wojny. Szczegółowa relacja jest łatwa do śledzenia, a Wyrall zadbał o wymienienie wielu osób biorących udział w opisywanych przez niego akcjach i wydarzeniach.
Szczegóły dotyczące poległych są podane w dodatkach i w tekście, a także jest nominalna lista personelu dywizji ze wszystkimi zmianami w czasie wojny.
