Queerowanie amerykańskiego snu

Opinie czytelników

Queering the American Dream to fascynujący pamiętnik autorstwa dr Angeli Yarber, który bada doświadczenia queerowej rodziny, gdy poruszają się po życiu, wierze i normach społecznych podczas dwuletniej podróży w kamperze. Książka łączy osobistą narrację z krytyką kulturową, badając, co to znaczy prowadzić satysfakcjonujące życie poza tradycyjnymi ramami amerykańskiego snu. Podkreśla znaczenie społeczności, miłości i zrozumienia marginalizowanych głosów.

Książka jest chwalona za wciągającą narrację, emocjonalną głębię i przemyślaną integrację postaci historycznych i kulturowych. Czytelnicy doceniają wrażliwość, humor i wnikliwe komentarze dr Yarber na temat norm społecznych, które odbijają się szerokim echem. Wielu z nich uznało tę książkę za inspirującą i podnoszącą na duchu, szczególnie dla tych, którzy chcą na nowo zdefiniować rodzinę i sukces. Pamiętnik został również pochwalony za jego wspierającą rolę w podnoszeniu głosów queer i poruszaniu złożonych kwestii, takich jak uzależnienie i przywileje.

Niektórzy czytelnicy zauważyli, że choć książka obejmuje szeroki zakres tematów, czasami wydaje się przeładowana pomysłami i mogłaby skorzystać z głębszej eksploracji niektórych tematów. Niektórzy uważali, że ciężar emocjonalny może być trudny, co może nie spodobać się każdemu czytelnikowi. Pojawiły się również wzmianki o chęci uzyskania szerszego kontekstu dotyczącego podróży autorki w wierze i lepszego zrozumienia jej życia przed podróżą.

(na podstawie 84 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Queering the American Dream

Zawartość książki:

Kredowe szczątki skróconego życia wypełniły moje dłonie, gdy patrzyłem, jak moja wiara prześlizguje się przez szczeliny między palcami. Jako wyświęcony duchowny odprawiłem wiele pogrzebów. Przez czternaście lat, każdego roku przed Wielkim Postem, kształtowałem spalony popiół na czołach kongregantów i przypominałem im, że wszyscy pochodzimy z prochu. Do prochu powrócimy. Tego dnia, gdy odprawiałem pogrzeb mojego młodszego brata, trzymałem prochy jego ciała w gołych rękach. Nigdy nie robiłem tego z niczyimi szczątkami, ale chciałem w jakiś sposób dotknąć go po raz ostatni, poczuć jego ból i pozwolić, by jego męka przeszła przez moje palce, gdy fragmenty jego kości przylgnęły do moich dłoni. Duster to dust. Odkurzacz komputerowy zabił mojego brata.

Stałam przed składanymi krzesłami rodziny, a na mojej czarnej sukience były rozmazane szczątki mojego brata, jakbym prowadziła dokładną lekcję przy tablicy w mojej klasie uniwersyteckiej i przez pomyłkę oparła się o kredę. Na mojej głowie stał durszlak. To było naprawdę komiczne. I zamierzone.

Mój młodszy brat, Carl, nie był religijny. W rzeczywistości był antyreligijny. Swoją pogardę dla zorganizowanej religii uosabiał głęboką miłością do Kościoła Latającego Potwora Spaghetti. Jako że jestem profesorem religii, Carl mógł ze mną dyskutować na temat światowych religii i ośmieliłbym się powiedzieć, że wiedział więcej o historii chrześcijaństwa, pismach świętych i teologii niż większość ludzi wyznających tę wiarę. Było tak w dużej mierze dlatego, że mój brat był inteligentnym krytycznym myślicielem, a w niewielkiej części dlatego, że ubolewał nad sposobem, w jaki większość kościołów traktowała jego starszą siostrę queer. Ale zorganizowane religie nie były dla Carla, więc zdecydował się je studiować i parodiować w Kościele Latającego Potwora Spaghetti. Założony jako protest przeciwko prawicowej dyskryminacji, Kościół Latającego Potwora Spaghetti ma lekki pogląd na religię i żartobliwie nazywa swoich wyznawców "pastafarianami". Durszlak jest więc bardzo cenionym symbolem satyrycznym. No wiesz. Ponieważ odcedza makaron. Oprócz pomijania wszelkich odniesień do Boga podczas pogrzebu, zdecydowałem się również nosić durszlak na głowie, podając go za każdym razem, gdy ktoś chciał podzielić się wspomnieniem lub słowami otuchy. Wielu osobom wydaje się to bluźnierstwem. Jako wyświęcona duchowna uważam, że to cholernie zabawne.

Potrzebowałem lekkości. Inni duchowni zaproponowali, że poprowadzą ceremonię, wiedząc, jak bardzo będę wzruszony i starając się zapewnić mi opiekę, którą otaczałem tak wielu innych. Ale nie mogłem nikomu zaufać w kwestii słów i gestów, rytuałów i lamentów na cześć mojego młodszego brata.

Drżąc pod marcowymi chmurami, z winnicą za mną, domem obok mnie, rodziną przede mną i błyszczącym metalowym durszlakiem grzechoczącym nade mną, nie mogłem przestać się zastanawiać: "Jak do cholery się tu dostaliśmy? I jak możemy to przetrwać? ".

Jak się tu dostaliśmy?