Queerowanie amerykańskiego snu

Opinie czytelników

Queering the American Dream autorstwa dr Angeli Yarber to ciepły i wciągający pamiętnik opisujący doświadczenia autorki jako queerowej rodziny podróżującej po Ameryce. Krytykuje ona tradycyjne wyobrażenia o amerykańskim śnie, jednocześnie przeplatając osobiste narracje z refleksjami na temat duchowości, przywilejów i zmagań marginalizowanych społeczności. Książka inspiruje czytelników do wyobrażenia sobie alternatywnych ścieżek do spełnienia i celebruje podróże silnych kobiet na przestrzeni dziejów.

Książka jest chwalona za przystępne opowiadanie historii, emocjonalną głębię i integracyjne spojrzenie na rodzinę i tożsamość. Czytelnicy doceniają jej humor, wrażliwość i wnikliwą krytykę norm społecznych. Autorka skutecznie łączy osobiste doświadczenia z szerszymi tematami, w tym zmaganiami osób queer i odniesieniami do wpływowych kobiet, dzięki czemu książka jest zarówno prowokująca do myślenia, jak i inspirująca.

Niektórzy czytelnicy uznali emocjonalne treści za trudne, wskazując, że nie jest to „łatwa” lektura. Kilka osób życzyło sobie więcej informacji na temat życia autorki przed jej podróżami. Pojawiły się komentarze sugerujące, że szeroki zakres książki może prowadzić do poczucia, że stara się ona objąć zbyt wiele terenu, pozostawiając niektóre obszary mniej zbadane.

(na podstawie 84 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Queering the American Dream

Zawartość książki:

Kredowe szczątki skróconego życia wypełniły moje dłonie, gdy patrzyłem, jak moja wiara prześlizguje się przez szczeliny między palcami. Jako wyświęcony duchowny odprawiłem wiele pogrzebów. Przez czternaście lat, każdego roku przed Wielkim Postem, kształtowałem spalony popiół na czołach kongregantów i przypominałem im, że wszyscy pochodzimy z prochu. Do prochu powrócimy. Tego dnia, gdy odprawiałem pogrzeb mojego młodszego brata, trzymałem prochy jego ciała w gołych rękach. Nigdy nie robiłem tego z niczyimi szczątkami, ale chciałem w jakiś sposób dotknąć go po raz ostatni, poczuć jego ból i pozwolić, by jego męka przeszła przez moje palce, gdy fragmenty jego kości przylgnęły do moich dłoni. Duster to dust. Odkurzacz komputerowy zabił mojego brata.

Kredowe szczątki skróconego życia wypełniły moje dłonie, gdy patrzyłem, jak moja wiara prześlizguje się przez szczeliny między palcami. Jako wyświęcony duchowny odprawiłem wiele pogrzebów. Przez czternaście lat, każdego roku przed Wielkim Postem, kształtowałem spalony popiół na czołach kongregantów i przypominałem im, że wszyscy pochodzimy z prochu. Do prochu powrócimy. Tego dnia, gdy odprawiałem pogrzeb mojego młodszego brata, trzymałem prochy jego ciała w gołych rękach. Nigdy nie robiłem tego z niczyimi szczątkami, ale chciałem w jakiś sposób dotknąć go po raz ostatni, poczuć jego ból i pozwolić, by jego męka przeszła przez moje palce, gdy fragmenty jego kości przylgnęły do moich dłoni. Duster to dust. Odkurzacz komputerowy zabił mojego brata.

Wiatr na początku marca hulał po winnicy muscadine mojego dziadka, miejscu, w którym mój brat i ja bawiliśmy się w chowanego przez całe dzieciństwo, słodki zapach późnego lata w Georgii łaskotał nas w nosy, gdy biegaliśmy i łapaliśmy komary. Farma była miejscem ukojenia dla nas obojga i pozostała nim aż do dorosłości, kiedy to poszarpana rodzina, naznaczona rozwodami, uzależnieniami i nadużyciami, skleciła stoły piknikowe wystarczająco długie, by pomieścić wszystkich dalszych krewnych na Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Teraz upamiętniliśmy mojego trzydziestotrzyletniego brata, gdy mój dziewięćdziesięcioletni dziadek siedział mały na składanym krześle z szalikami, kocami i płaszczami wszystkich pięciorga swoich dzieci ułożonych na jego drobnej ramie. Gdyby nie śmierć i smutek, widok naszego wątłego patriarchy wyglądającego spod kopców odzieży wierzchniej byłby dość komiczny.

Mój młodszy brat, Carl, nie był religijny. W rzeczywistości był antyreligijny. Swoją pogardę dla zorganizowanej religii uosabiał głęboką miłością do Kościoła Latającego Potwora Spaghetti. Jako że jestem profesorem religii, Carl mógł ze mną dyskutować na temat światowych religii i ośmieliłbym się powiedzieć, że wiedział więcej o historii chrześcijaństwa, pismach świętych i teologii niż większość ludzi wyznających tę wiarę. Było tak w dużej mierze dlatego, że mój brat był inteligentnym krytycznym myślicielem, a w niewielkiej części dlatego, że ubolewał nad sposobem, w jaki większość kościołów traktowała jego starszą siostrę queer. Ale zorganizowane religie nie były dla Carla, więc zdecydował się je studiować i parodiować w Kościele Latającego Potwora Spaghetti. Założony jako protest przeciwko prawicowej dyskryminacji, Kościół Latającego Potwora Spaghetti ma lekki pogląd na religię i żartobliwie nazywa swoich wyznawców "pastafarianami". Durszlak jest więc bardzo cenionym symbolem satyrycznym. No wiesz. Ponieważ odcedza makaron. Oprócz pomijania wszelkich odniesień do Boga podczas jego pogrzebu, zdecydowałem się również nosić durszlak na głowie, podając go za każdym razem, gdy ktoś chciał podzielić się wspomnieniem lub słowem pocieszenia. Wielu osobom wydaje się to bluźnierstwem. Jako wyświęcona duchowna uważam, że to cholernie zabawne.