Ocena:
Książka jest osobistym pamiętnikiem dr Gopi Tejwani, szczegółowo opisującym jego powrót do zdrowia po udarze krwotocznym. Oferuje wgląd w emocjonalne, psychiczne i fizyczne wyzwania stojące przed nim podczas rekonwalescencji, podkreślając nadzieję, odporność i znaczenie wsparcia ze strony rodziny i przyjaciół. Czytelnicy uznali ją za inspirującą, pouczającą i będącą źródłem praktycznych porad dla osób, które przeżyły udar i ich opiekunów.
Zalety:⬤ Wysoce inspirująca i motywująca dla osób, które przeżyły udar mózgu i innych osób stojących przed życiowymi wyzwaniami.
⬤ Dostarcza praktycznych spostrzeżeń i emocjonalnego wsparcia opartego na osobistych doświadczeniach autora.
⬤ Napisana przystępnym i wciągającym stylem; łatwa do czytania dzięki dużemu drukowi.
⬤ Zawiera cenne informacje na temat metod powrotu do zdrowia i odżywiania.
⬤ Zachęca do pozytywnego spojrzenia na życie, podkreślając nadzieję i wytrwałość.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać szczegółowe osobiste anegdoty za zbyt emocjonalne lub długie.
⬤ Niektórzy mogą odnieść wrażenie, że książka skupia się głównie na powrocie do zdrowia po udarze i nie porusza dogłębnie innych kwestii zdrowotnych.
⬤ Osoby, które nie zostały bezpośrednio dotknięte udarem mózgu, mogą nie uznać treści za tak przydatną lub wpływową.
(na podstawie 18 opinii czytelników)
I Survived 12+ Years After a Stroke and You Can Too: Stroke Recovery Through Rehabilitation
Powody napisania tej książki są wielorakie. Wszystkim ofiarom udaru, które pytają „dlaczego ja? „ chcę tylko powiedzieć, że nie jesteście sami. Jeśli jest jedna rzecz, którą chcę osiągnąć poprzez tę książkę, to przekazanie wiadomości, że nawet jeśli udar może być wyniszczający, to nie jest to koniec życia.
Nie zadawaj sobie pytania: Czy zasłużyłem na udar? To bezowocne pytanie. Trzeba się zahartować. Być optymistą. I dać z siebie wszystko. Pamiętaj, że są ludzie, którzy mają gorzej niż ty, więc bądź wdzięczny za to, co masz. Kiedy miałem udar, myślałem, że to koniec mojego życia. Ledwo mogłem stać prosto i potrzebowałem pomocy trzech osób, aby pomóc mi przejść dwadzieścia stóp. Byłem karmiony przez rurkę z brzucha do żołądka. Ale nie poddałem się. Dzięki wsparciu mojej wspaniałej rodziny i przyjaciół ciężko pracowałem, uczęszczałem na terapię i byłem optymistą.
Jeśli uda mi się zainspirować choć jedną osobę, by nie traciła nadziei i podwoiła swoje wysiłki, osiągnę swój cel. Mam nadzieję, że ta książka będzie cennym narzędziem dla milionów pacjentów po udarze mózgu, ich rodzin i przyjaciół, i przywróci im radość życia.
