Proszę o ciszę: Dysputy bibliotekarza publicznego (wydanie z okazji 10. rocznicy)

Opinie czytelników

Recenzje książki „Quiet, Please: Dispatches from a Public Librarian” autorstwa Scotta Douglasa podkreślają mieszankę wciągających treści na temat realiów pracy w bibliotece przeplatanych krytyką podejścia i stylu pisania autora. Książka oferuje humorystyczne anegdoty i wgląd w życie bibliotekarza, choć niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje jej głębi i profesjonalizmu.

Czytelnicy doceniają humor, wciągające anegdoty i unikalny wgląd w codzienne życie bibliotekarza. Wielu uważa, że jest to przyjemna i pouczająca lektura, szczególnie dla osób zainteresowanych bibliotekarstwem. Głos autora jest uważany za zabawny i zrozumiały, a książka rzuca światło na dziwacznych klientów bibliotek i wyzwania, przed którymi stoją bibliotekarze.

Krytycy wskazują na kwestie związane z tonem autora, określając go jako protekcjonalny i złośliwy. Niektórzy stwierdzili, że styl pisania jest słaby, z częstymi problemami edytorskimi, podczas gdy inni uważali, że treść jest płytka i pozbawiona głębi. Sprzeczności w narracji i zbyt negatywny portret współpracowników i klientów zepsuły niektórym wrażenia z lektury. Struktura książki i skupienie się na błahych skargach osłabiły jej ogólny wpływ.

(na podstawie 40 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Quiet, Please: Dispatches from a Public Librarian (10th Anniversary Edition)

Zawartość książki:

Niespodziewanie hałaśliwy i pouczający pamiętnik osadzony w bibliotece publicznej w południowej Kalifornii.

Dla większości z nas bibliotekarze to cisi ludzie za biurkiem, którzy poza okazjonalnym "ciii" znikają w tle. Ale w Quiet, Please, współpracownik McSweeney's, Scott Douglas, stawia tych dziwacznych opiekunów naszej literatury w centrum uwagi.

Z bystrym okiem do absurdu i obsadą postaci w stylu Keseya (bądź świadkiem bibliotekarza, który jest pewien, że Thomas Pynchon jest najnowszym płomieniem Julii Roberts), Douglas zabiera nas tam, gdzie niewielu czytelników poszło wcześniej. Przetykany własnymi, bardzo subiektywnymi badaniami nad historią bibliotek - od pozłacanego wieku Andrew Carnegiego po dzisiejszy Afganistan - Douglas daje nam zaskakujące (a czasem przezabawne) spojrzenie na życie, które składa się na instytucję społeczną, jaką jest jego biblioteka.