Proszę

Opinie czytelników

Bohaterem książki jest Vernon Jones, dowcipny i introspektywny narrator zafascynowany językiem i tematami czasu, pamięci i tożsamości. Narracja jest pełna humoru, mrocznych obserwacji i zabawnych technik literackich, które odzwierciedlają dzieła takie jak „Tristram Shandy”. Łączy elementy komediowe z poważnymi refleksjami na temat życia, starzenia się i relacji osobistych, skłaniając do głębokich przemyśleń obok śmiechu.

Książka jest bardzo zabawna i sprytnie napisana, z narratorem, który ma suchy dowcip i głęboką fascynację słowami i językiem. Oferuje zabawne techniki narracyjne i intrygujące spostrzeżenia na temat czasu i pamięci. Humor jest zrównoważony poważnymi i mrocznymi tematami, zapewniając głębię narracji. Cytaty z książki zapadają w pamięć i dodają jej uroku.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać humor za nieodpowiedni do czytania w miejscach publicznych ze względu na możliwość wywołania głośnego śmiechu. Zabawny styl narracji może nie spodobać się każdemu i może być postrzegany jako pobłażliwy. Co więcej, wątki poruszają ciężkie tematy, co może nie być tym, czego niektórzy czytelnicy szukają w lekkiej lekturze.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Please

Zawartość książki:

Interpunkcja zabiła moją żonę. Tak rozpoczyna się powieść Christophera Mereditha, Please.

Oktogeniczny Vernon, który nigdy nie napisał nic dłuższego niż notatka, próbuje napisać historię swoich pozornie nie wyróżniających się zalotów i małżeństwa od lat 60. do dziś. Jak powinien to zrobić? Jego życiowe obsesje to język i czytanie; większość tego, co wie o świecie, pochodzi ze słowników i książek referencyjnych, a na ich podstawie i języka starych powieści wymyśla i zmaga się ze swoim głosem.

Spod komicznie eleganckich zmagań i gier językowych Vernonsa wyłania się obraz mężczyzny i kobiety na przestrzeni pół wieku, o tym, jak namiętność, zdrady, mordercze fantazje i obsesje mogą być pod prądem nawet w najbardziej zwyczajnym życiu. Please to historia miłosna o niemożliwości bycia zakochanym i niemożliwości opowiadania historii.

Wyrafinowany i kontrolowany, bada, jak trudno jest poznać siebie lub innych, jak język ma moc ukrywania, nawet jeśli ujawnia. Jak wiele możemy wiedzieć? Ile możemy powiedzieć? Piąta powieść Mereditha, pełna człowieczeństwa, chytrego humoru i słownej inwencji, jest jego najkrótszą i prawdopodobnie najzabawniejszą, najbardziej innowacyjną i najbardziej skandaliczną.

To tragikomedia poruszająca tematy granic wiedzy, izolacji i męskiej słabości w nowy i zabawny sposób. Całość stopniowo i nieubłaganie odblokowuje znaczenia swojego niezwykłego zdania otwierającego w złożonej i olśniewającej psychologicznej i językowej rozrywce, która kończy się zaskakującym, marzycielskim i ostatecznie poruszającym rozwiązaniem.