Próba wyczerpania miejsca w Paryżu

Opinie czytelników

Książka przedstawia szczegółową obserwację codziennego życia na paryskim placu w ciągu trzech dni. Ujmuje przyziemne wydarzenia, które często są pomijane, pokazując, jak uważna obserwacja może ujawnić żywiołowość codziennego życia. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają, że jego koncepcja jest wciągająca, a styl przypomina relaksującą kawiarnię, inni postrzegają go jako pozbawiony głębi, powtarzalny i bardziej intelektualne ćwiczenie niż narrację.

** Oddaje istotę codziennego życia w Paryżu, sprawiając, że czytelnicy czują się, jakby siedzieli w kawiarni i obserwowali otoczenie. ** Przemyślana redakcja i świetne tłumaczenie poprawiają wrażenia z lektury. ** Zachęca do uważności i doceniania drobnych szczegółów w życiu. ** Zapewnia unikalne spojrzenie na pisanie i obserwację, przemawiając szczególnie do pisarzy i osób kreatywnych.

** Może wydawać się powtarzalny, z częstymi wzmiankami o tych samych przejeżdżających autobusach. ** Niektórzy czytelnicy uważają, że treści brakuje głębi i jest bardziej ćwiczeniem niż wciągającą narracją. ** Fizyczna jakość książki ma problemy, z doniesieniami o tym, że łatwo się rozpada. ** Może nie przypaść do gustu czytelnikom poszukującym tradycyjnej historii lub elementów fikcyjnych.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

An Attempt at Exhausting a Place in Paris

Zawartość książki:

Pewnego pochmurnego weekendu w październiku 1974 roku, Georges Perec wyruszył na poszukiwanie "infraordinary": humdrum, nie-wydarzenia, codzienności - "tego, co się dzieje", jak to ujął, "kiedy nic się nie dzieje".

Jego wybór padł na Place Saint-Sulpice, gdzie zaszyty za oknem najpierw jednej kawiarni, a potem drugiej, spędził trzy dni rejestrując wszystko, co przechodziło przez jego pole widzenia: ludzi przechodzących obok; autobusy i samochody szkolne złapane na swoich trasach; gołębie poruszające się nagle masowo; ślub (a potem pogrzeb) w kościele na środku placu; znaki, symbole i slogany zaśmiecające wszystko; i ciemność, która w końcu pochłania to wszystko. W An Attempt at Exhausting a Place in Paris Perec stworzył melancholijny, nieco niesamowity i dziwnie wzruszający dokument, w którym egzystencja sprowadza się do rytmu, pisanie zamienia się w czas, a granica między tym, co empiryczne, a tym, co surrealistyczne, staje się zaskakująco cienka.