Ocena:
Recenzje podkreślają, że książka Jeda Deppmana jest głęboką i naukową pracą, która oferuje głęboki wgląd w poezję Emily Dickinson. Jest chwalona za poważne i inteligentne traktowanie Dickinson, zapewniając świeżą perspektywę, która podnosi jej twórczość poza folklor. Jednak złożoność tekstu sprawia, że stanowi on wyzwanie, szczególnie dla początkujących lub niezaznajomionych z teoriami literackimi.
Zalety:Książka jest uważana za najlepsze opracowanie na temat Emily Dickinson, oferując głęboką i inteligentną analizę, pouczające interpretacje jej poezji oraz cenne informacje na temat jej edukacji i wpływów. Warto ją uważnie przeczytać i zyskać nowe spojrzenie na twórczość Dickinson.
Wady:Książka jest trudna i może nie być odpowiednia dla początkujących lub osób nieobeznanych z teorią literatury i filozofią. Wymaga znacznego wysiłku i wielokrotnego czytania, aby w pełni docenić jej spostrzeżenia.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Trying to Think with Emily Dickinson
Książka ta przedstawia Emily Dickinson jako jedną z największych amerykańskich myślicielek i dowodzi, że ma ona jeszcze więcej do powiedzenia dwudziestemu pierwszemu wiekowi niż dziewiętnastemu. Jed Deppman splata ze sobą wiele wątków kultury intelektualnej Dickinson - filozofię, leksykografię, religię, naukę eksperymentalną, kobiecy Bildungsroman - i pokazuje, w jaki sposób rozwinęła ona liryczną, konwersacyjną hermeneutykę wyjątkowo nadającą się do ponownego przemyślenia.
Autorytatywne dyskursy jej czasów.
Dzięki oryginalnej analizie Deppmana czytelnicy dowiadują się, jak umysł i poezja Dickinson były inspirowane dwoma silnymi, ale przeciwstawnymi słownikami filozoficznymi: z jednej strony Locke'owskim materializmem i szkockim zdrowym rozsądkiem, które zdominowały jej podręczniki szkolne z logiki i filozofii umysłu - Reid, Hedge, Watts, Stewart, Brown i Upham - a z drugiej neokantowskimi sposobami pojmowania tego, co nadzmysłowe, które krążyły w niemieckim idealizmie i transcendentalizmie.
Łącząc uważną lekturę z filozoficznym i historycznym podejściem, Deppman potwierdza miejsce Dickinson w historii idei i przenosi ją do centrum postmodernistycznych rozmów zainicjowanych przez Jeana-Franoisa Lyotarda, Jeana-Luca Nancy'ego, Jacques'a Derridę, Richarda Rorty'ego i Gianniego Vattimo. Wypróbowując ją w różnych postmodernistycznych rolach - Nietzscheańskiego skończonego nihilisty, Nancy'ego skończonego myśliciela, Vattimowskiego słabego myśliciela i Rortiańskiego liberalnego ironisty - Deppman dodaje do tradycyjnych ekspresyjnych funkcji jej poezji cenną, aktualną i interpretowalną warstwę filozoficznych dociekań. Okazuje się, że Dickinson jest idealnym towarzyszem dla każdego, kto próbuje myśleć we współczesnych warunkach, które Vattimo charakteryzuje jako "osłabione doświadczenie prawdy"
