Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Founders of Discursivity” autorstwa Clifforda Geertza jest chwalona za wnikliwą eksplorację antropologicznego pisarstwa i autorstwa. Geertz umiejętnie analizuje prace głównych antropologów, wykorzystując teorię literatury do lepszego zrozumienia etnografii. Pisarstwo jest wciągające i często humorystyczne, dzięki czemu złożone idee stają się bardziej przystępne. Niektórzy czytelnicy uważają jednak, że niektórzy etnografowie, w tym Geertz, mogą być nieco rozwlekli.
Zalety:⬤ Wciągający i humorystyczny styl pisania.
⬤ Zapewnia dogłębną i wnikliwą analizę tekstów antropologicznych.
⬤ Oferuje ramy koncepcyjne dla etnografów, aby mogli autentycznie przedstawiać swoje doświadczenia.
⬤ Umiejętnie łączy biografię i krytykę znanych antropologów.
⬤ Unika skomplikowanego żargonu, sprawiając, że idee zapadają w pamięć.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że Geertz, podobnie jak inni etnografowie, może być rozwlekły.
⬤ Niektórzy mogą uznać głębię teoretycznego zaangażowania za wyzwanie.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Works and Lives: The Anthropologist as Author
Zawartość książki:
Iluzja, że etnografia jest kwestią sortowania dziwnych i nieregularnych faktów w znane i uporządkowane kategorie - to jest magia, to jest technologia - już dawno została rozbita. Jednak to, czym jest, jest mniej jasne.
To, że może to być rodzaj pisania, przelewania rzeczy na papier, od czasu do czasu przychodziło do głowy osobom zaangażowanym w jego produkcję, konsumpcję lub jedno i drugie. Jednak badanie go jako takiego było utrudnione przez kilka względów, z których żaden nie był zbyt rozsądny. Jednym z nich, szczególnie ważnym wśród producentów, było po prostu to, że jest to rzecz nieantropologiczna.
To, co powinien robić właściwy etnograf, to wyjeżdżać do miejsc, wracać z informacjami o tym, jak żyją tam ludzie, i udostępniać te informacje społeczności zawodowej w praktycznej formie, a nie wylegiwać się w bibliotekach, zastanawiając się nad kwestiami literackimi. Nadmierna troska, która w praktyce zwykle oznacza jakąkolwiek troskę o to, jak konstruowane są teksty etnograficzne, wydaje się niezdrowym zaabsorbowaniem sobą - w najlepszym razie marnowaniem czasu, w najgorszym hipochondrycznym.
Zaletą przeniesienia przynajmniej części naszej uwagi z fascynacji pracą w terenie, która tak długo trzymała nas w napięciu, na fascynację pisaniem, jest nie tylko to, że trudność ta stanie się bardziej zrozumiała, ale także to, że nauczymy się czytać bardziej przenikliwym okiem. Sto piętnaście lat (jeśli datować nasz zawód, zgodnie z konwencją, od Tylora) asekuranckiej prozy i literackiej niewinności to wystarczająco długo.
