Opinie czytelników
Podsumowanie:„Postcolonial Love Poem” Natalie Diaz to słynny zbiór poezji, który porusza tematy tożsamości, miłości i doświadczenia rdzennych Amerykanów poprzez pomysłowy język i głębię emocjonalną. Zbiór zyskał uznanie za mistrzowskie użycie języka i bogactwo treści, choć niektórzy czytelnicy uznali jego fragmenty za trudne do zrozumienia i zauważyli, że nie zawsze jest on zgodny z ich oczekiwaniami opartymi na tytule.
Zalety:Zbiór jest chwalony za emocjonalną głębię, pomysłowy język i mistrzowską konstrukcję wierszy. Czytelnicy doceniają autentyczność, wrażliwość i sposób, w jaki Diaz przeplata swoją tożsamość kulturową z osobistymi doświadczeniami, poruszając tematy takie jak miłość, tożsamość i współczesne realia rdzennych Amerykanów. Wielu uznało wiersze za mocne i sugestywne, z bogatymi obrazami i urzekającym stylem prozy. Jest ona postrzegana jako znaczący wkład we współczesną poezję.
Wady:Niektórzy czytelnicy uznali słownictwo i tematy za trudne do zrozumienia, szczególnie ci, którzy nie są dobrze zorientowani w poezji lub języku angielskim. Pojawiły się głosy krytyki dotyczące tematyki książki, niektórzy oczekiwali więcej wierszy miłosnych i lżejszych tematów zamiast cięższych dyskusji na temat rasy i osobistych zmagań. Niektóre wiersze były postrzegane jako niejasne lub „przypadkowe”, co prowadziło do niezadowolenia ze spójności i przejrzystości kolekcji.
(na podstawie 47 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Postcolonial Love Poem: Poems
Zawartość książki:
Postkolonialny wiersz miłosny to hymn pożądania przeciwko wymazywaniu. Drugi, genialny zbiór Natalie Diaz domaga się, by każde ciało zawarte na jego stronach - ciała języka, ziemi, rzek, cierpiących braci, wrogów i kochanków - było dotykane i trzymane jako ukochane.
Dzięki tym wierszom rany zadane przez Amerykę rdzennej ludności mogą rozkwitnąć przyjemnością i czułością: "Pozwól mi nazwać mój niepokój pragnieniem. / Pozwól mi nazwać to, ogrodem".
W tym nowym lirycznym krajobrazie ciała rdzennych, latynoskich, czarnych i brązowych kobiet są jednocześnie ciałem politycznym i ciałem ekstatycznym. Domagając się tej autonomii pożądania, język zostaje zepchnięty na swoje ciemne krawędzie, zadziwiające pola wydmowe i lasy, gdzie przyjemność i miłość są jednocześnie smutkiem i radością, przemocą i zmysłowością.
