Postkolonialna lektura Dziejów Apostolskich

Oryginalny tytuł:

A Postcolonial Reading of the Acts of the Apostles

Zawartość książki:

Postkolonialna lektura Dziejów Apostolskich bada Dzieje Apostolskie, z ich podwójnym motywem samowywyższenia i samoprzypisania boskich prerogatyw, z punktu widzenia krytyki postkolonialnej. Społeczność Łukaszowa walczy o legitymizację siebie, w sposób hybrydowy, przed dwiema strukturami władzy lub hegemonii: Imperium Rzymskim i jego systemem kultu cesarskiego oraz definiującymi instytucjami judaizmu.

Dzieje Apostolskie wyłaniają się jako ukryty zapis w systemie kultu cesarskiego w Rzymie - wskazując na los każdej władzy, która uzurpowałaby sobie boskie prerogatywy i domagała się wierności jakiemukolwiek Panu innemu niż Bóg. Przedstawienie rzymskiego kultu w Dziejach Apostolskich przez naśladownictwo, oparte na supremacji i hegemonii i sprawowane za pomocą dekretów cesarskich, wznoszenia świątyń, neokoroi, zwyczajów religijnych i tak dalej, jest analizowane. Ponadto przeanalizowano przedstawienie rzymskich oficerów, zauważając, że Łukasz przedstawia ich jako pełnych strachu, ale także jako kłamców, poszukiwaczy łapówek i, co ważniejsze, potrzebujących zbawienia i pokoju.

Co więcej, wspólnota Łukaszowa w Dziejach Apostolskich jawi się jako żydowska grupa chrześcijańska w ramach rozwoju wielu różnych form judaizmu i ruchu Jezusa. Postrzegają siebie jako prawowitych spadkobierców właściwej interpretacji żydowskich Pism. Nie zaprzeczają swojej przynależności etnicznej, ale głoszą eschatologiczny/apokaliptyczny koniec instytucji, które definiują judaizm (królewskość i Sanhedryn jako ustanowienie świątyni), a także przywrócenie Królestwa Bożego, a nie Izraela, z pełną akceptacją i włączeniem pogan.