Oryginalny tytuł:
The Portrait of an Artist as a Pathographer: On Writing Illnesses and Illnesses in Writing
Zawartość książki:
Skupiając się na różnych przecięciach między chorobą a literaturą w czasie i przestrzeni, Portret artysty jako patografa stara się zrozumieć, w jaki sposób ontologiczne, fenomenologiczne i epistemologiczne doświadczenia choroby były traktowane i reprezentowane w pismach literackich i studiach literackich. W tym tomie badacze z całego świata zebrali się, aby zrozumieć, w jaki sposób patologiczny stan bycia chorym (cierpiący), a także patolodzy zajmujący się chorymi (uzdrowiciele i opiekunowie), ukształtowali dzieła literackie.
Język nauk medycznych, z jego żargonem, i język codzienności, z jego naciskiem na użyteczność, okazują się równie niewystarczające i daremne w uchwyceniu bólu i cierpienia związanego z chorobą. To właśnie ta niewystarczalność i daremność sprawiają, że zwracamy się w stronę kanonicznych dzieł Josepha Conrada, Samuela Becketta, Williama Carlosa Williamsa, Virginii Woolf, Kazuo Ishiguro, Miroslava Holuba, jak również niekanonicznych Antnio Lobo Antunesa, Yumemakury Baku, Wopko Jensmy i Vaslava Nijinsky'ego. Tom ten pomaga zrozumieć i uchwycić metajęzyk choroby, prezentując nam jednocześnie tradycję "pisania bólu". Starając się poszerzyć definicję patografii o tych, którzy znajdują się po drugiej stronie bólu, eseje zawarte w tym zbiorze mają na celu ukazanie wyżej wymienionych patografów jako artystów, przekształcających niepokój i cierpienie związane z chorobą w formę sztuki. Przyglądając się dogłębnie takim kreatywnym aspektom choroby, książka ta stara się również przywołać możliwość patografii jako literatury światowej.
Książka ta będzie szczególnie interesująca dla studentów studiów licencjackich, podyplomowych i badawczych, a także badaczy literatury i humanistyki medycznej, którzy są zainteresowani skrzyżowaniem studiów literackich i nauk medycznych.
