Choroba jako metoda: Beckett, Kafka, Mann, Woolf i Eliot

Oryginalny tytuł:

Illness as Method: Beckett, Kafka, Mann, Woolf and Eliot

Zawartość książki:

Praca ta kwestionuje problematyczne powiązania między chorobą a nowoczesnością: skomplikowane negocjacje obejmujące ciało zarówno w jego fizyczności, jak i fenomenologii oraz poetykę i prakseologię choroby. Projekt, który ma charakter głównie konceptualny, nie postrzega choroby wyłącznie jako kategorii kliniczno-fizycznej (opierając się w dużej mierze na naukach medycznych), ale raczej perspektywizuje jej fenomenologię oraz patograficzne granice i przejawy, lateralizując jej krytyczne korespondencje z wyborem tekstów modernistycznych, od Virginii Woolf po Samuela Becketta.

Książka odkrywa różne "możliwości" choroby, nie zaprzeczając jej (całkiem naturalnemu) powiązaniu z chorobą, bólem, cierpieniem, umieraniem i śmiercią. Przygląda się chorobie i jej wpływowi na różne ciała fenomenologicznie z pomocą niektórych dwudziestowiecznych filozofów, w tym Martina Heideggera, Jeana Luc-Nancy'ego, Maurice'a Merleau-Ponty'ego, Jeana-Paula Sartre'a i Emmanuela Levinasa. Książka umiejscawia te fenomenologiczne rozumienia w lekturze niektórych ważnych dzieł literackich Europy początku XX wieku - pięciu dzieł literackich z pięciu różnych gatunków (poezja, dramat, beletrystyka, literatura faktu i epistoła) - krytykując znaczenie fenomenologicznego ciała w literackim i narracyjnym świecie tekstów.

Autor zajmuje się "Końcówką gry" Samuela Becketta, listami Franza Kafki, "Śmiercią w Wenecji" Tomasza Manna, "Byciem chorym" Virginii Woolf i "Pustkowiem" T.S. Eliota w przestrzeni estetyczno-filozoficznej i epistemicznego dialogizmu, który implikuje i popiera estetyka modernistyczna.