Pomnik: Sztuka i wulgarność w Iraku Saddama Husajna

Opinie czytelników

Książka „Pomnik: Sztuka i wulgarność w Iraku Saddama Husajna” autorstwa Makiyi stanowi dogłębną analizę politycznego i artystycznego krajobrazu pod rządami Saddama Husajna, koncentrując się na pomnikach, które zamówił. Autor bada, w jaki sposób struktury te odzwierciedlają megalomanię i totalitaryzm Saddama, a także współudział irackich artystów i intelektualistów w jego reżimie. Książka stawia istotne pytania dotyczące moralności i roli sztuki w dyktatorskim kontekście, ale otrzymała mieszane recenzje od czytelników.

Książka oferuje szczegółową i wnikliwą analizę politycznych implikacji pomników i sztuki podczas rządów Saddama Husajna. Makiya, będąc dobrze poinformowanym o architekturze, dostarcza unikalnych perspektyw na to, jak pomniki odzwierciedlają autorytaryzm i kwestie społeczne. Stawia prowokacyjne pytania dotyczące zaangażowania intelektualistów w opresyjne reżimy.

Niektórzy czytelnicy uważają, że treść jest mało wciągająca i że warto ją przeczytać tylko pod przymusem, co sugeruje, że może to nie być dobre wykorzystanie czasu lub pieniędzy dla osób, które nie studiują tematu. Książka może nie spodobać się szerszemu gronu odbiorców ze względu na jej specyficzny charakter i naukowy styl.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Monument: Art and Vulgarity in Saddam Hussein's Iraq

Zawartość książki:

W Bagdadzie nad miastem góruje ogromny pomnik niemal dwukrotnie większy od Łuku Triumfalnego.

Dwa ogromne przedramiona wyłaniają się z ziemi, ściskając dwa miecze, które zderzają się nad głową. Są to powiększone odlewy ramion Saddama Husajna, ukazujące każdy guzek i mieszek włosowy.

Łuk zwycięstwa celebruje zwycięstwo nad Iranem (w ich ośmioletniej wojnie), które nigdy nie miało miejsca. Ten tekst to studium interakcji między sztuką a polityką - tego, jak kultura, zwykle niekwestionowane dobro, może grać w rękach władzy z niszczycielskimi skutkami. Kanan Makiya wykorzystuje kulturę wymyśloną przez Saddama Husajna jako okno na naturę totalitaryzmu i pokazuje, jak sztuka może stać się bronią dyktatury.

Pod rządami Saddama Husajna kultura współuczestniczyła w jego złu - ten tekst wyjaśnia, w jaki sposób. Powinna to być przydatna lektura dla każdego, kto interesuje się siłą kultury i kulturą władzy.