Ocena:
Książka stanowi szczegółową analizę dynamiki politycznej i religijnej podczas panowania Saljuqów w XI i XII wieku, koncentrując się na skomplikowanych relacjach między władcami Saljuq, islamskimi uczonymi i sufickimi mistykami. Autor, Omid Safi, dokumentuje, w jaki sposób Saljukowie legitymizowali swoją władzę poprzez negocjacje z religijnym establishmentem, rysując podobieństwa do historycznych relacji kościół-państwo. Pomimo nieco suchej prozy i złożonych postaci, narracja jest postrzegana jako interesująca i istotna.
Zalety:⬤ Dobrze napisana i wciągająca
⬤ oferuje przekonującą analizę wpływu Saljuq na islam
⬤ rysuje interesujące paralele z negocjacjami kościelno-państwowymi
⬤ polecana dla osób niezainteresowanych tematem.
⬤ Proza może być sucha
⬤ znaczne wykorzystanie nieznanych postaci historycznych może być wyzwaniem dla laików
⬤ niektóre mapy mogłyby poprawić zrozumienie.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
The Politics of Knowledge in Premodern Islam: Negotiating Ideology and Religious Inquiry
Jedenasty i dwunasty wiek to okres o wielkim znaczeniu w historii islamu. Wielcy Saljukowie, tureckojęzyczne plemię pochodzące z Azji Środkowej, rządzili wschodnią częścią świata islamskiego przez znaczną część tego czasu. W szeroko zakrojonej analizie, która łączy historię społeczną, kulturową i polityczną, Omid Safi pokazuje, w jaki sposób Saljukowie próbowali stworzyć trwałą obecność polityczną, łącząc siły z uczonymi i świętymi, w tym z wieloma znanymi muzułmanami sufickimi, którzy funkcjonowali pod patronatem państwa.
Aby legitymizować swoją władzę polityczną, władcy Saljuq prezentowali się jako orędownicy tego, co uważali za ortodoksyjny i normatywny pogląd na islam. Ich pojęcie ortodoksji religijnej zostało skonstruowane przez administratorów na sponsorowanych przez państwo arenach, takich jak medresy i khanaqah. W ten sposób ortodoksja była powiązana z lojalnością polityczną, a nielojalność wobec państwa była artykułowana w kategoriach herezji religijnej.
Opierając się na ogromnym rezerwuarze źródeł pierwotnych i unikając anachronicznych terminów analizy, takich jak nacjonalizm, Safi rewiduje konwencjonalne poglądy zarówno na Saljuqów jako życzliwych muzułmańskich władców, jak i sufich jako ponadczasowych, eterycznych mistyków. Wnosi znaczący wkład w zrozumienie przednowoczesnego islamu, a także oświetla złożoną relację między władzą a wiedzą religijną.
