Polityka czasu: nowoczesność i awangarda

Opinie czytelników

Książka bada filozoficzne powiązania między egzystencjalnymi i fenomenologicznymi poglądami na czas, szczególnie przez pryzmat kluczowych dwudziestowiecznych myślicieli, takich jak Heidegger i Benjamin, jednocześnie odnosząc się do ich politycznych implikacji.

Autor skutecznie podkreśla polityczne implikacje wpływowych filozofów i przedstawia wartościową analizę, wykazując zaangażowanie w dogłębne badanie złożonych idei.

Proza może być bardzo gęsta i przytłaczająca, co sprawia, że dla niektórych będzie to trudna lektura.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Politics of Time: Modernity and Avant-Garde

Zawartość książki:

Jeśli Arystoteles starał się zrozumieć czas poprzez zmianę, to czy nie moglibyśmy odwrócić tej procedury i starać się zrozumieć zmianę poprzez czas? Kiedy to zrobimy, argumentuje Peter Osborne, szybko staje się jasne, że idee takie jak awangarda, nowoczesność, postmodernizm i tradycja - które zwykle traktowane są jedynie jako rynki dla empirycznie dyskretnych okresów, ruchów lub stylów - najlepiej rozumieć jako kategorie historycznej totalizacji.

Mówiąc dokładniej, Osborne twierdzi, że takie idee wiążą się z różnymi „temporalizacjami” historii, prowadząc do sprzecznych polityk czasu. Jego książka rozpoczyna się od rozważenia głównych aspektów nowoczesności i rozwija się poprzez serię krytycznych spotkań z głównymi dwudziestowiecznymi stanowiskami w filozofii historii.

Kończy fascynującą historią interwencji awangardy w czasowość życia codziennego w surrealizmie, sytuacjonistach i pracach Henri Lefebvre'a.