Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje dogłębną eksplorację renesansowego humanizmu i jego wpływu na myśl polityczną, szczególnie podkreślając znaczenie cnotliwego przywództwa i edukacji. Służy jako korekta współczesnych poglądów na filozofię polityczną, podkreślając aspiracje humanistów do poprawy społeczeństwa poprzez moralne uwarunkowania władców. Choć doceniana za swoją naukową głębię i wciągające spostrzeżenia, jest znana ze swojej złożonej akademickiej natury, która może stanowić wyzwanie dla przeciętnego czytelnika. Ponadto istnieją obawy dotyczące jakości audiobooka i kwestii związanych z oprawą w wydaniach drukowanych.
Zalety:⬤ Zapewnia bogate i zniuansowane zrozumienie renesansowego humanizmu i jego politycznych implikacji.
⬤ Prowokujące do myślenia argumenty dotyczące cnotliwego przywództwa i edukacji.
⬤ Oferuje świeże spojrzenie na dobrze zbadane renesansowe postacie i teksty.
⬤ Przystępny dla czytelników z doświadczeniem w teorii polityki, a jednocześnie wciągający dla ogółu czytelników.
⬤ Angażuje się we współczesne kwestie polityczne, służąc jako wyraźne wezwanie do znaczenia wykształconych i cnotliwych przywódców.
Wady:⬤ Złożony akademicki styl pisania może być wyzwaniem dla przeciętnych czytelników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali książkę za niejednoznaczną w odniesieniu do jej głównej tezy.
⬤ Zgłaszane problemy z jakością oprawy, prowadzące do wypadania stron.
⬤ Jakość narracji audiobooka krytykowana jako brzmiąca maszynowo i trudna do naśladowania.
(na podstawie 13 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Virtue Politics: Soulcraft and Statecraft in Renaissance Italy
Zawartość książki:
Zdobywca nagrody Helen i Howarda Marraro.
Książka roku według Times Literary Supplement.
"Być może najwspanialsze studium renesansowej myśli politycznej, jakie kiedykolwiek napisano."
--Jeffrey Collins, Times Literary Supplement.
"Magisterialna... Hankins pokazuje, że obsesja humanistów na punkcie charakteru wyjaśnia ich zaskakującą obojętność wobec konkretnych form rządów. Jeśli władcom brakowało autentycznej cnoty, wierzyli, że nie ma znaczenia, jakie instytucje kształtowały ich władzę."
-- Wall Street Journal.
"Przywraca politykę do humanizmu w niezwykle głęboki i dalekosiężny sposób... Przez następne pokolenia wszyscy, którzy piszą o myśli politycznej włoskiego humanizmu, będą musieli się do niej odwoływać; jej wpływ będzie... nie mniej niż transformacyjny."
--Noel Malcolm, American Affairs.
"(Arcydzieło)... Tylko niestrudzona eksploracja zapomnianych dokumentów przez Hankinsa... i niezwykłe wysiłki w zakresie edycji, tłumaczenia i ekspozycji pozwalają nam zrekonstruować - prawie po raz pierwszy od 550 lat - trzy przekonujące argumenty (humanistów), dlaczego silny charakter moralny i nawyki prawdy są niezbędne do dobrego rządzenia. Są one jednak tak samo istotne dla współczesnej demokracji w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, jak dla Machiavellego."
--Rory Stewart, Times Literary Supplement.
"Lekcje na dziś są jasne i głębokie."
--Robert D. Kaplan.
Wstrząśnięci kryzysem cywilizacyjnym wielcy myśliciele renesansu postanowili na nowo zrozumieć naturę społeczeństwa. Wszędzie widzieli problemy. Skorumpowani i lekkomyślni tyrani siejący niezgodę i rządzący poprzez strach; elity, które ceniły bogactwo i status ponad wspólne dobro; przywódcy religijni pochłonięci samorozwojem, podczas gdy zwaśnione armie prowadziły niekończące się wojny. Ich rozwiązanie było jednocześnie proste i radykalne. "To ludzie, a nie mury, tworzą miasto", jak pamiętnie powiedział Tukidydes. Mieli odbudować tkankę społeczną poprzez przekształcenie moralnego charakteru obywateli. Wierzyli, że uduchowienie jest warunkiem wstępnym skutecznego zarządzania państwem.
Przełomowa ponowna ocena renesansowej myśli politycznej, Virtue Politics rzuca wyzwanie tradycyjnej narracji, która postrzega renesans jako zalążek nowoczesnego republikanizmu i postrzega Machiavellego jako wzorcowego myśliciela. James Hankins ujawnia, że humanistom najbardziej zależało nie tyle na reformowaniu instytucji, co na kształtowaniu obywateli. Jeśli charakter liczył się bardziej niż prawo, musiał być pielęgnowany poprzez nowy program edukacyjny, który nazwali studia humanitatis: prekursor naszych walczących nauk humanistycznych.
