Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzentowi podobał się film „Point Blank”, doceniając jego styl neo-noir i złożone tematy. Rozczarowała go jednak towarzysząca mu książka BFI, która była nudna i pozbawiona istotnych spostrzeżeń na temat filmu.
Zalety:Film „Point Blank” jest doskonały, oferując świetne połączenie kina neo-noir i francuskiej Nowej Fali z fascynującą historią zemsty i psychologicznej traumy. Seria BFI jest ogólnie dobrze oceniana.
Wady:Książka jest uważana za nudną i powierzchowną, zapewniając niewiele dodatkowego zrozumienia filmu. Opisuje głównie akcję, nie oferując głębszej analizy.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Point Blank (1967) Johna Boormana od dawna uznawany jest za jeden z najważniejszych filmów lat sześćdziesiątych, z jego rewizjonistyczną mieszanką gatunków, w tym neo-noir, Nowej Fali i spaghetti westernu. Jego trwały wpływ można śledzić przez dziesięciolecia w filmach takich jak Mean Streets (1973), Reservoir Dogs (1992), Heat (1995), The Limey (1999) i Memento (2000).
Eric Wilson w swoim fascynującym studium filmu analizuje jego znaczenie dla nowego kina hollywoodzkiego. Argumentuje, że Boorman rewiduje tradycyjne hollywoodzkie filmy kryminalne, badając drugą konotację "point blank". Z jednej strony jest to neo-noir, który trafnie przedstawia przemoc z bliskiej odległości, ale także wskazuje na pustkę, nicość, która jest konsekwencją niekontrolowanej korporacyjnej Ameryki, gdzie ludzie są zredukowani do towarów i pozbawieni sprawczości i zabawy.
Następnie Boorman na nowo wyobraża sobie eksperymentalny styl filmu jako reprezentację i możliwe lekarstwo na traumę. Analizując formalne innowacje Boormana, w tym faworyzowanie gestu nad językiem i zacieranie granic między snem a rzeczywistością, pozycjonuje film jako ponuro komiczną eksplorację toksycznej męskości i płynności płci.
Uważna lektura "Point Blank" Wilsona ujawnia, że jest to film, który w innowacyjny sposób wpływa na własne pokolenie i silnie przemawia do naszego pokolenia, argumentując, że to właśnie ta amplituda, która obejmuje wiele ważnych filmów, na które wpłynęła, kwalifikuje film jako klasyk.
