Oryginalny tytuł:
Poetics of History: Rousseau and the Theater of Originary Mimesis
Zawartość książki:
Sprzeciw Rousseau wobec teatru jest dobrze znany: Jest on daleki od oczyszczania namiętności, służy jedynie ich zaostrzeniu i uczynieniu z nich hipokrytów.
Ale czy to możliwe, że teksty Rousseau ujawniają inną koncepcję teatralnej imitacji, bardziej pierwotną formę mimesis? Wbrew odrzuceniu Rousseau przez Heideggera w latach trzydziestych XX wieku i w ślad za klasycznymi odczytaniami Jacques'a Derridy i Jeana Starobinskiego, Lacoue-Labarthe podkreśla głęboko filozoficzne znaczenie Rousseau jako myśliciela, który, nie formalizując tego jako takiego, ustanowił dialektyczną logikę, która określi przyszłość filozofii: pierwotną teatralność wynikającą z dialektyki między "naturą" a jej suplementami. Zaczynając od lektury Dyskursu o nierówności Rousseau, Lacoue-Labarthe ukazuje tę dialektykę we właściwie filozoficznych kategoriach, ujawniając nic innego jak transcendentalne myślenie o początkach.
Dla Rousseau pochodzenie ma formę "sceny" - czyli teatru. Na tej podstawie teksty Rousseau o teatrze, zwłaszcza List do d'Alemberta, wyłaniają się jako wnikliwe przesłuchanie Poetyki Arystotelesa. Można to odczytać nie w fałszywej i konwencjonalnej interpretacji tego tekstu, którą Rousseau odziedziczył, ale raczej w odniesieniu do jego podstawowych pojęć, mimesis i katharsis, oraz w interpretacji samego teatru greckiego przez Rousseau.
Jeśli dla Rousseau mimesis jest pierwotną, transcendentalną strukturą, katharsis jest z kolei podstawą dialektycznego ruchu, Aufhebung, który przetłumaczy samo słowo (ponieważ, jak przypomina nam Lacoue-Labarthe, Aufheben tłumaczy katharein). Odwracając założenia platońskiej krytyki, Rousseau inauguruje coś, co moglibyśmy nazwać filozoficznym teatrem przyszłości.
