Plagi faraona

Opinie czytelników

Książka oferuje unikalne spojrzenie na biblijny exodus, przedstawiając historię oczami egipskiego pastora, równoważąc historyczną dokładność z wciągającą narracją.

Dobrze zbadana, elegancko napisana, oferuje świeżą i wiarygodną interpretację historii Paschy, łatwą w czytaniu, wciągającą prezentację postaci i wydarzeń oraz z powodzeniem ożywia zainteresowanie biblijnymi narracjami.

Niektórzy czytelnicy mogą odczuwać brak głębi w niektórych eksploracjach postaci lub mogą preferować bardziej dramatyczne interpretacje znanych historii.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Plagues of Pharaoh

Zawartość książki:

Starożytny Egipt to potężna i zamożna kraina pełna dumnych, nowoczesnych i pobożnych ludzi. Ich faraon jest potomkiem bogów; dotknięty nieśmiertelnością i niezdolny do czynienia zła. Jego ludzie kochają, czczą i boją się go tak samo jak boga Ra, który ukazuje się im codziennie jako słońce i którego odejście śpiewają o zmierzchu każdego wieczoru.

Hannu jest jednym z najwyższych i ulubionych ministrów faraona, wywyższonym jako drugi wezyr w Egipcie. Czci faraona, swojego boga-króla, który rządzi Egiptem w dobrobycie i pokoju; jego wrogowie zostali pokonani, a podstępni Hebrajczycy zniewoleni. Hannu wie, że Hebrajczycy muszą cierpieć, aby Egipt pozostał wielkim imperium; trudno im zaufać, są sprytni i śliscy. Ze swojej wywyższonej pozycji Hannu pomaga nadzorcom faraona, którzy wykorzystują Hebrajczyków do budowy wielkich miast i pomników faraona oraz wielu bogów, którzy pomagają zapewnić Egiptowi bezpieczeństwo i wyżywienie. Hannu pomaga również kapłanom i magom faraona, pomagając im zaspokajać potrzeby licznych bogów Egiptu, a także generałom, którzy egzekwują boską miłość faraona.

Hannu z zazdrością obserwował, jak Mojżesz dorastał w pałacu faraona, adoptowany przez boga-króla, by stać się księciem, podczas gdy Hannu uczył się prostych sposobów bycia ministrem. Kiedy Mojżesz, który zniknął na pięć lat, powraca na dwór faraona po długiej nieobecności, wygląda zupełnie inaczej niż człowiek, który został znaleziony w koszu na Nilu przez córkę faraona i wychowany na księcia. Hannu i dwór uważają go za mało prawdopodobnego posłańca jakiegokolwiek Boga, garbiącego się w swojej wybielonej i podartej szacie. Mimo to Mojżesz stwierdza, że jest dokładnie tym, gdy rozkazuje przez popękane usta, że faraon "musi pozwolić mojemu ludowi iść czcić naszego Boga w odległych krainach przez trzy dni".

Tak zaczyna się wojna woli i wiary, gdy Mojżesz przepowiada plagę za plagą, wywołaną przez Boga zniewolonych Hebrajczyków, domagając się ich uwolnienia. Faraon, odrzucając każdą plagę jako mniej lub bardziej magiczną, odmawia ich uwolnienia, a plagi stają się coraz bardziej przerażające. Mieszkańcy Egiptu znoszą, jak ich ukochany i życiodajny Nil zamienia się w krew, cierpią z powodu plag i są świadkami bezprecedensowego zniszczenia ich ukochanej ojczyzny. Nawet gdy faraon cierpi razem z nimi i zgadza się na żądania Mojżesza, ten cofa swoją zgodę, a nawet nakazuje, by życie Hebrajczyków zostało zahartowane.

Obawiając się głodu i ruiny swojego narodu, mieszkańcy Egiptu są przerażeni, ale nie ośmielają się sprzeciwić woli faraona, boga-króla, który jest dotknięty nieśmiertelnością.

Gdy plagi pustoszą Egipt, Hannu przekonuje się, że należy podjąć działania, choćby po to, by chronić swoją rodzinę. Jego syn, Paneb, przepowiedział własną śmierć, a jego młoda córka, Lapis, nie może zrozumieć, dlaczego tak cierpią. Jego żona, Chiome, która wie, że jej mąż ma ucho faraona, błaga Hannu, aby skłonił boga-króla do wysłuchania rozsądku. Sam Hannu czuje się bezsilny, faraon przyjmuje rady od swoich przodków, boskich bogów-królów, którzy kierują jego działaniami. Nie słucha śmiertelników takich jak Hannu w tak ważnych sprawach.

Kiedy zostaje przepowiedziana ostatnia z plag, najstraszniejsza ze wszystkich, Hannu jest zdeterminowany, by ocalić własną rodzinę, jeśli nie cały Egipt. Jego podróż w poszukiwaniu sposobu na ich ocalenie prowadzi do desperackich aktów odwagi, wiary i pokory pośród tak wielkiej dumy i horroru.