The Beautiful Animal: Sincerity, Charm, and the Fossilised Dialectic
Czy filozofia może wyobrazić sobie doskonałe zwierzę? Czy może myśleć o zwierzęciu jako o czymś innym niż niedoskonały człowiek? Książka podejmuje próbę przemyślenia heglowskiej dialektyki w taki sposób, aby uczynić ją zdolną do przypisania właściwego miejsca zwierzęciu, a w szczególności pięknemu zwierzęciu, oraz do przepracowania filozofii przyrody w taki sposób, aby objęła ona skamielinę.
Sama skamielina uczy filozofię, a w szczególności dialektykę, jak musi się zmodyfikować, aby objąć piękne zwierzę, w postaci tego, co nazywamy skamieniałą dialektyką, odporną na uduchowienie, które zawsze pozostawi zwierzę w tyle. Jeśli filozofia może przyjąć zwierzę w ten sposób, możemy zapytać, czego filozofia może się nauczyć od tego zwierzęcia, które zamieszkało w jej domu? Czego uczy nas zwierzę domowe? Przynajmniej pokazuje nam, że funkcja, jaką nadajemy wyposażeniu domu, nie jest jedyną, a być może dlatego, że nie ma jednej unikalnej funkcji.
W ten sposób zwierzęta uczą nas najbardziej filozoficznej lekcji, jaka istnieje: widzieć świat takim, jakim jest sam w sobie.
