Piekielny dialog między Machiavellim i Monteskiuszem: Humanitarny despotyzm i warunki współczesnej tyranii

Opinie czytelników

Recenzje „Dialogu w piekle między Machiavellim i Monteskiuszem” są spolaryzowane, niektórzy czytelnicy chwalą jego wgląd w dynamikę władzy, a inni krytykują go za kontekst historyczny związany z implikacjami propagandowymi. Książka jest postrzegana zarówno jako ważny tekst historyczny, jak i trudna lektura, a jej komentarz zapewnia niezbędny kontekst.

⬤ Oferuje głęboki wgląd we władzę polityczną i tyranię, istotny zarówno w kontekście historycznym, jak i współczesnym.
⬤ Komentarz Johna Waggonera jest uważany za obszerny, ale niezbędny, zapewniając cenny kontekst.
⬤ Opisywana jako wciągająca i prowokująca do myślenia, ujawniająca manipulację normami społecznymi przez potężne podmioty.
⬤ Postrzegana jako „lektura obowiązkowa” dla zrozumienia okoliczności towarzyszących „Protokołom mędrców Syjonu”.
⬤ Podkreśla historyczną postać Machiavellego w złożonym świetle, ukazując nieporozumienia dotyczące jego pracy.

⬤ Książka jest trudna w odbiorze ze względu na jej historyczny język i format.
⬤ Niektórzy uważają, że obszerne komentarze są nużące, choć uznaje się je za niezbędne.
⬤ Skojarzenie książki z antysemicką propagandą szkodzi jej postrzeganiu przez niektórych czytelników.
⬤ Polaryzujący charakter recenzji sugeruje, że nie wszyscy interpretują materiał pozytywnie, co prowadzi do braku konsensusu co do jego wpływu.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Dialogue in Hell between Machiavelli and Montesquieu: Humanitarian Despotism and the Conditions of Modern Tyranny

Zawartość książki:

Znakomite tłumaczenie i komentarz Johna Waggonera do Dialogu Joly'ego - pierwsze wierne tłumaczenie w języku angielskim - ma na celu nie tylko zaktualizowanie nikczemnej spuścizny Protokołów mędrców Syjonu, ale także odkupienie oryginalnej pracy Joly'ego do poważnych badań na własną rękę, a nie przez pryzmat antysemityzmu.

Praca Waggonera usprawiedliwia człowieka, który nie był ani antysemitą, ani zwolennikiem despotycznej polityki, której Protokoły później służyły, i przedstawia Maurice'a Joly'ego, niegdyś oczernianego i zbyt długo ignorowanego, jako jednego z czołowych myślicieli politycznych XIX wieku.