Piąta królowa: I jak trafiła na dwór

Opinie czytelników

Książka przedstawia narrację skoncentrowaną na związku Henryka VIII z jego piątą żoną, Katarzyną Howard, łącząc intrygę polityczną z osobistym dramatem. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za bogatą w szczegóły i dobrze zbadaną, inni zmagają się z jej gęstym językiem, powolnym tempem i złożoną fabułą.

⬤ Dobrze zbadany portret dynamiki dworu Tudorów
⬤ intrygujące machinacje polityczne
⬤ pięknie skonstruowana narracja
⬤ warta przeczytania dla entuzjastów historii Tudorów
⬤ pokazuje próby królewskiego życia.

⬤ Trudna do zrozumienia ze względu na język dostosowany do epoki
⬤ powolny początek
⬤ nie jest wciągająca dla wszystkich czytelników
⬤ niektórzy uważają, że jest gęsta i nudna
⬤ może nie być odpowiednia dla osób początkujących w historii Tudorów.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fifth Queen: And How She Came to Court

Zawartość książki:

The Fifth Queen to trylogia powieści historycznych autorstwa angielskiego powieściopisarza Forda Madoxa Forda, składająca się z The Fifth Queen: And How She Came to Court (1906), Privy Seal (1907) i The Fifth Queen Crowned (1908). Przedstawia wysoce fabularyzowany opis przybycia Katharine Howard na dwór Henryka VIII, jej ostatecznego małżeństwa z królem i jej śmierci.

Główne zalety tej trylogii są uważane przez wielu wielbicieli i krytyków pisarza - w szczególności Grahama Greene'a, Alana Judda i Williama Gassa - za jej impresjonistyczne cechy, stworzenie wiarygodnego przybliżenia angielskiego Tudorów i udane stworzenie atmosfery.

Jeden z krytyków stwierdził, że jest to wyraźnie dzieło fikcji literackiej, nieuniknione i powinno być unikane przez każdego czytelnika, który preferuje bardziej nieprzejrzysty styl.

Graham Greene napisał, że "w Piątej królowej Ford wypróbowuje metodę impresjonistyczną". Porównuje króla do "cienia", a fabuła skupia się na walce między Katharine i Cromwellem. Nasuwa się pytanie, czy oświetlenie króla bardziej przypomina produkcję sceniczną niż powieść, ponownie nawiązując do fikcji, a nie prawdziwie historycznego stylu.

Alan Judd, w swojej biografii autora z 1991 roku, stwierdza, że ta wersja nie "utrudnia poczucia rzeczywistości" w swoim skutecznym stylu przedstawiającym wymyślony angielski Tudorów. Porównuje dialog autora do poezji. (wikipedia.org)