Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka zawiera szczegółową analizę upadku imperium Safawidów, koncentrując się na takich tematach jak źródła władzy, kwestie finansowe, oficjalna religia i organizacja wojskowa. Krytykuje tradycyjne narracje historyczne, które przypisują upadek wyłącznie późniejszym dynastiom, argumentując zamiast tego za głębszymi, istniejącymi wcześniej przyczynami. Praca opiera się na połączeniu źródeł irańskich i zagranicznych i jest przeznaczona dla czytelników z pewną wcześniejszą znajomością kontekstu historycznego.
Zalety:⬤ Przemyślane studium imperium Safawidów
⬤ dobrze zorganizowane tematy
⬤ oparte na różnych źródłach
⬤ podkreśla wzajemne powiązania między różnymi aspektami imperium
⬤ rzuca wyzwanie tradycyjnym narracjom historycznym.
Wady:Skupia się wyłącznie na imperium Safawidów, co może ograniczać jego atrakcyjność dla osób zainteresowanych szerszymi porównaniami; wymaga wcześniejszej znajomości kontekstu historycznego, aby w pełni docenić.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Persia in Crisis: Safavid Decline and the Fall of Isfahan
Zawartość książki:
I. B. Tauris we współpracy z Iran Heritage Foundation.
Schyłek i upadek Iranu Safawidów jest tradycyjnie postrzegany jako naturalny wynik stagnacji politycznej i degeneracji moralnej, które charakteryzowały późny Iran Safawidów. Persja w kryzysie podważa ten pogląd. W tej przełomowej nowej książce Rudi Matthee powraca do tradycyjnych źródeł i wprowadza nowe, aby spojrzeć na Iran Safawidów w stuleciu poprzedzającym upadek Isfahanu w 1722 r., Który obalił dynastię i zapoczątkował długi okres zawirowań w historii Iranu. Z natury wrażliwe ze względu na środowisko fizyczne kraju, jego skład plemienny i niewielką bazę ekonomiczną, państwo Safawidów zostało śmiertelnie osłabione w ciągu XVII wieku. Matthee postrzega Iran Safawidów jako sieć niepewnych sojuszy podlegających ciągłym negocjacjom, a społeczeństwo, którym rządzili, jako niespokojną równowagę między sprzecznymi siłami. Pod koniec XVII wieku ta delikatna równowaga zmieniła się ze spójności w fragmentację.
Coraz bardziej oderwany od rzeczywistości, przywiązany do pałacu szach, słabnąca więź między stolicą a odległymi prowincjami, zaniedbywanie przez reżim wojska i krótkowzroczna polityka monetarna przyczyniły się do zaostrzenia, a nie rozwiązania istniejących problemów, pozostawiając kraj z władcą zbyt słabym, by utrzymać frakcjonizm i korupcję w ryzach oraz wojskiem niezdolnym do obrony granic przed atakami Osmanów i Afgańczyków. Scena została przygotowana na kryzys 1722 roku. Książka ta wnosi znaczący wkład w nasze zrozumienie historii Iranu i okresu, który doprowadził do dwustu lat upadku i zaćmienia Iranu.
