Ocena:
Recenzje książki przedstawiają kontrastujące opinie na temat jej jakości i czytelności. Jeden z recenzentów krytykuje fizyczną jakość druku, czyniąc go nieczytelnym, podczas gdy inny chwali treść jako cenne źródło informacji. Trzeci recenzent zauważa, że książka jest trudna do zrozumienia z powodu niejasnych odniesień i dosłowności, pomimo uznania niektórych interesujących fragmentów.
Zalety:Książka jest zbiorem wartościowych pism Kraussa, w tym znaczących artykułów, które przyczyniają się do zrozumienia modernizmu. Ma pięknie wyprodukowane aspekty materialne, a niektóre sekcje, szczególnie te czerpiące z cytatów, są dobrze wyrażone. Rozdział poświęcony Kentridge'owi został uznany za szczególnie interesujący.
Wady:Książka cierpi z powodu słabej jakości druku w twardej oprawie, z jasnym tuszem i małą czcionką, co utrudnia czytanie. Zawiera również niejasny język i odniesienia, co utrudnia niektórym czytelnikom całkowite zrozumienie treści. Brak odniesień wizualnych wraz ze szczegółowymi dyskusjami na temat dzieł sztuki był punktem krytyki.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
W esejach obejmujących trzy dekady jedna z najbardziej cenionych krytyczek sztuki współczesnej sławi artystów, którzy wytrwali w służbie medium.
Praca krytyka sztuki polega na nieustannej inwentaryzacji, ciągłej rewizji swoich poglądów na temat kierunku sztuki współczesnej i znaczenia prac, o których pisze. W tych esejach, które obejmują trzy dekady oceny i ponownej oceny, Rosalind Krauss rozważa to, co zaczęła nazywać „kondycją postmedialną” - porzucenie przez sztukę współczesną modernistycznego nacisku na medium jako źródło artystycznego znaczenia. Jean-Fran ois Lyotard argumentował, że kondycja postmodernistyczna charakteryzuje się końcem „mistrzowskiej narracji”, a Krauss widzi w postmedialnej kondycji sztuki współczesnej podobne pożegnanie ze spójnością. Mistrzowska narracja sztuki współczesnej skończyła się, gdy sztuka konceptualna i inne współczesne praktyki porzuciły konkretne medium, aby zestawić obraz i tekst pisany w tym samym dziele. Dla Krauss oznacza to koniec poważnej sztuki i poświęca ona wiele miejsca w Perpetual Inventory na „sprowadzenie) nowych mediów do maty specyficzności”.
Krauss pisze również o artystach, którzy wymyślają medium na nowo, artystach, którzy wytrwale służą nietradycyjnemu medium („dziwne nowe aparaty” często przejmowane z kultury komercyjnej), wśród nich Ed Ruscha, Christian Marclay, William Kentridge i James Coleman.
