Pędzel Dadadżiego

Opinie czytelników

Ta książka to szczera opowieść osadzona w kulturze południowoazjatyckiej, która porusza tematy miłości, żałoby i więzi między dziadkiem a wnukiem. Pięknie ilustruje, jak życie toczy się dalej po stracie, uchwycając zarówno emocjonalną głębię żalu, jak i radość ze wspólnych wspomnień i pasji, takich jak sztuka.

Książka jest dobrze zaprojektowana i emocjonalnie rezonująca, zawiera piękne ilustracje i delikatną narrację. Skutecznie odnosi się do żałoby w sposób zrozumiały dla dzieci, podkreśla miłość między pokoleniami i zapewnia pocieszające przesłanie o pamięci i pójściu naprzód.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać tematykę żałoby za ciężką dla młodszych dzieci. Choć książka została ogólnie dobrze przyjęta, recenzenci nie wymienili w niej żadnych konkretnych wad.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dadaji's Paintbrush

Zawartość książki:

Pewnego razu, w maleńkiej wiosce w Indiach, żył mały chłopiec, który uwielbiał malować. Mieszkał ze swoim dziadkiem, który nauczył go malować palcami, robić farby z nagietka i pędzle z kwiatów jaśminu. Czasami dzieci z wioski patrzyły, jak razem malują, a dziadek chłopca zapraszał je, by się przyłączyły.

Nie mieli wiele, ale mieli siebie nawzajem.

Po śmierci dziadka chłopiec zauważył małe pudełko owinięte sznurkiem z napisem: „Od Dadajiego, z miłością”, a w środku schowany był najlepszy pędzel dziadka. Czuje jednak, że już nigdy nie będzie chciał malować.

Czy chłopiec przezwycięży swój smutek i odnajdzie radość w malowaniu i pamięci o swoim Dadadżim?

Rashmi Sirdeshpande i Ruchi Mhasane przedstawiają bujnie ilustrowaną opowieść o miłości, sztuce i rodzinie.