Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest szczegółowym opisem II wojny światowej z perspektywy Heinza Guderiana, wybitnego niemieckiego generała znanego ze swojej roli w wojnie mobilnej i taktyce Blitzkriegu. Zapewnia wgląd w dynamikę polityczną i wojskową, która przyczyniła się do klęski Niemiec, a także refleksje Guderiana na temat przywództwa i strategii podczas wojny.
Zalety:Książka jest bogata w historię wojskowości, oferując perspektywę z pierwszej ręki od generała dowodzącego. Zapewnia głęboki wgląd w taktyczne i strategiczne niepowodzenia armii niemieckiej oraz krajobraz polityczny, który wpływał na decyzje wojskowe. Jest szczególnie polecana entuzjastom i badaczom II wojny światowej, ze szczegółowymi relacjami i pasją pisania, szczególnie w drugiej części dotyczącej klęski Niemiec. Szczera refleksja Guderiana na temat zarówno operacji wojskowych, jak i przywództwa Hitlera jest wysoko ceniona.
Wady:Książka zawiera liczne literówki i błędy drukarskie, które mogą wpływać na czytelność i zrozumienie. Niektórzy czytelnicy zauważyli, że mapy i schematy organizacyjne znacznie poprawiłyby zrozumienie omawianych bitew. Ponadto, niektóre części narracji mogą być zbyt szczegółowe lub suche, potencjalnie czyniąc ją mniej przystępną dla osób niezbyt dobrze zorientowanych w historii wojskowości.
(na podstawie 44 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Zwycięstwo Niemiec w II wojnie światowej było możliwe tylko dzięki siłom pancernym, które stworzył i wyszkolił Heinz Guderian (1888-1954), ojciec nowoczesnej wojny czołgowej, oraz dzięki jego zuchwałemu dowodzeniu tymi siłami w latach 1939-1941.
Przełom Guderiana pod Sedanem i błyskawiczny atak na wybrzeże kanału La Manche praktycznie przesądziły o losach bitwy o Francję. Prowadzone przez niego działania na wschodzie były bliskie całkowitego załamania rosyjskich armii, ale pod koniec 1941 r.
Guderian został zdymisjonowany za to, że w porę zrobił krok w tył, zamiast ulegać iluzjom Hitlera. Został przywrócony do służby dopiero, gdy sytuacja Niemiec stała się rozpaczliwa, a ostatecznie został mianowany szefem Sztabu Generalnego, gdy sytuacja stała się beznadziejna.
