Panowanie cesarza Antoninusa Piusa, Ad 138-161

Opinie czytelników

Książka przedstawia historyczny przegląd panowania cesarza Antoninusa Piusa, zapewniając wgląd w dynamikę polityczną tamtych czasów. Chociaż autorowi udało się wypełnić pewne luki w wiedzy historycznej, praca ma ograniczenia pod względem szczegółowych treści biograficznych.

⬤ Dobrze napisana
⬤ oferuje godny pochwały przegląd okresu
⬤ skutecznie bada interakcje rodzin patrycjuszy
⬤ udaje się wypełnić luki interpretacyjne dotyczące Antoninusa Piusa.

⬤ Brakuje szczegółowej biografii Antoninusa Piusa
⬤ w dużej mierze opiera się na życiu i działaniach Marka Aureliusza
⬤ czasami może wydawać się frustrująco niejasny lub pośredni.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Reign of Emperor Antoninus Pius, Ad 138-161

Zawartość książki:

Panowanie Antoninusa Piusa jest powszechnie postrzegane jako apogeum Cesarstwa Rzymskiego, ale z powodu luk w źródłach historycznych jego rządy zostały pominięte przez współczesnych historyków. Jest on uważany za jednego z pięciu dobrych cesarzy z dynastii Antoninów, pod rządami których pax Romana umożliwił rozkwit imperium, rozkwit handlu i rozkwit kultury.

Jego panowanie jest uważane za Złoty Wiek, ale był to częściowo obraz stworzony przez imperialną propagandę. Doszło do poważnych konfliktów w Afryce Północnej i Dacji, a także do wielkiego buntu w Brytanii. Po jego śmierci imperium stanęło u progu katastrofalnych inwazji i buntów, które naznaczyły panowanie jego następcy Marka Aureliusza.

Antoninus Pius został cesarzem zrządzeniem losu, adoptowany przez Hadriana dopiero po śmierci jego planowanego następcy, Lucjusza Aeliusza Cezara. Jego rządy polegały na balansowaniu między zapewnieniem własnego bezpieczeństwa, zabezpieczeniem sukcesji adoptowanego spadkobiercy i odrzuceniem możliwości spisku i buntu.

„Równowaga” była ostatnim hasłem, jakie wydał swoim strażnikom, gdy leżał na łożu śmierci. W obliczu zagrożeń i wyzwań pozostał spokojny i opanowany, zapewniając dwadzieścia trzy lata stabilności; spokój przed burzami, które gromadziły się zarówno w granicach Rzymu, jak i poza nimi.