Pamiętnik Kilverta 1870-1879 - Wybór z pamiętnika ks. Francis Kilvert

Opinie czytelników

Kilvert's Diary to pięknie napisany i wciągający opis życia w połowie epoki wiktoriańskiej, przedstawiający refleksje młodego duchownego na temat przyrody, społeczeństwa i osobistych doświadczeń. Czytelnicy doceniają opisową fabułę i sposób, w jaki ożywia ona wieś i jej mieszkańców.

⬤ Pięknie napisana, wciągająca i opisowa
⬤ dostarcza wnikliwych refleksji na temat przyrody i życia w epoce wiktoriańskiej
⬤ inspiruje i chwyta za serce
⬤ łatwa w czytaniu i dobrze zapakowana.

Niektórzy czytelnicy wspomnieli, że lepiej jest sięgać po nią od czasu do czasu niż czytać od razu, choć nie była to znacząca wada.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kilvert's Diary 1870-1879 - Selections from the Diary of the REV. Francis Kilvert

Zawartość książki:

Od czasu pierwszego wydania w trzech tomach (1938-40) Kilvert's Diary stał się jednym z pomniejszych klasyków. Jego uznane miejsce wśród najlepszych angielskich pamiętników zostało zdobyte dzięki szczególnym cechom.

Jest to dzieło człowieka o czujnym oku i wyrazistym stylu: Kilvert ma niezwykły dar sprawiania, że widzimy żywo to, co opisuje. Jego szczegółowy obraz życia na angielskiej wsi w połowie epoki wiktoriańskiej nie ma sobie równych, a każde napisane przez niego zdanie pomaga zbudować autoportret tak osobisty i intymny, że można go poznać jak przyjaciela. Kilvert ukazuje się jako zasadniczo skromny, niewinny, prawdomówny i nieświatowy młody człowiek, towarzyski, z silnym zamiłowaniem do życia i krajobrazu, z poczuciem dramatyzmu i dobrym poczuciem humoru.

Na jego życie silnie wpłynęły dwie rzeczy - podatność na piękno młodych kobiet i dziewcząt oraz brak pieniędzy i tego, co zwykło się nazywać perspektywami. Jako wierny wiejski duchowny z równą łatwością poruszał się wśród ludzi zarówno z klasy ziemiańskiej, jak i robotniczej, i przez jednych i drugich był równie mile widziany.

Jego dobra natura i dobre maniery, witalność, miłość do dzieci i praktyczne współczucie dla nieszczęśliwych, przyniosły mu wiele sympatii. Jeśli nie kwestionował wartości własnej klasy, nigdy nie był obojętny na cierpienia, na które pozwalały, i robił, co mógł, swoją ewidentnie magnetyczną obecnością i głosem, aby zmniejszyć te cierpienia.

Wiedział, że niedaleko od towarzyskich i obfitych kolacji i pikników, ożywionych imprez krokieta i łucznictwa, można znaleźć samotność, nędzę i głód, a czasem morderstwa i samobójstwa.