Kilvert's Diary 1870-1879 - Selections from the Diary of the REV. Francisa Kilverta

Opinie czytelników

Kilvert's Diary jest wysoko ceniony za piękny styl pisania, wnikliwe refleksje na temat życia w połowie epoki wiktoriańskiej i głębokie uznanie autora dla krajobrazu wiejskiego. Jest uważany za jeden z największych brytyjskich pamiętników. Czytelnicy uważają go za przyjemny i inspirujący, zwłaszcza ci, którzy mają pokrewieństwo z naturą i walijską scenerią.

Pięknie napisany, wnikliwy w życie w połowie epoki wiktoriańskiej, inspirujący entuzjazm dla natury, przyjemny i wciągający, dobry zarówno do swobodnej lektury, jak i głębszej refleksji, i dobrze zapakowany do dostawy.

Niektórzy czytelnicy uważają, że bardziej nadaje się do wzięcia i odłożenia, niż do przeczytania od razu. Kilka recenzji sugeruje, że może nie być tak atrakcyjna dla osób niezaznajomionych z walijskim kontekstem.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kilvert's Diary 1870-1879 - Selections from the Diary of the REV. Francis Kilvert

Zawartość książki:

OD czasu swojego pierwszego wydania w trzech tomach (1938-40) Kilvert's Diary stał się jednym z pomniejszych klasyków. Jego uznane miejsce wśród najlepszych angielskich pamiętników zostało zdobyte dzięki szczególnym cechom.

Jest to dzieło człowieka o czujnym oku i wyrazistym stylu: Kilvert ma niezwykły dar sprawiania, że widzimy żywo to, co opisuje. Jego szczegółowy obraz życia na angielskiej wsi w połowie epoki wiktoriańskiej nie ma sobie równych, a każde napisane przez niego zdanie pomaga zbudować autoportret tak osobisty i intymny, że można go poznać jak przyjaciela. Kilvert ukazuje się jako zasadniczo skromny, niewinny, prawdomówny i nieświatowy młody człowiek, towarzyski, z silnym zamiłowaniem do życia i krajobrazu, z poczuciem dramatyzmu i dobrym poczuciem humoru.

Na jego życie silnie wpłynęły dwie rzeczy - podatność na piękno młodych kobiet i dziewcząt oraz brak pieniędzy i tego, co zwykło się nazywać perspektywami. Jako wierny wiejski duchowny z równą łatwością poruszał się wśród ludzi zarówno z klasy ziemiańskiej, jak i robotniczej, i przez jednych i drugich był równie mile widziany.

Jego dobra natura i dobre maniery, witalność, miłość do dzieci i praktyczne współczucie dla nieszczęśliwych, przyniosły mu wiele sympatii. Jeśli nie kwestionował wartości własnej klasy, nigdy nie był obojętny na cierpienia, na które pozwalały, i robił, co mógł, swoją ewidentnie magnetyczną obecnością i głosem, aby zmniejszyć te cierpienia.

Wiedział, że niedaleko od towarzyskich i obfitych kolacji i pikników, ożywionych imprez krokieta i łucznictwa, można znaleźć samotność, nędzę i głód, a czasem morderstwa i samobójstwa.