Osobliwość: Polityka i poetyka

Oryginalny tytuł:

Singularity: Politics and Poetics

Zawartość książki:

Wpływowy myśliciel zajmujący się koncepcją pojedynczości i jej implikacjami dla polityki, teologii, ekonomii, psychoanalizy i literatury.

Dla czytelników zajmujących się teorią krytyczną, literaturą niemiecką i porównawczą lub studiami nad mediami, nowa książka Samuela Webera jest niezbędną lekturą. Osobliwość nie jest wyjątkiem. Zbierając dwie dekady jego esejów, skupia się na zaskakujących implikacjach pojedynczości i jej historycznym związku z jednostką w polityce, teologii, ekonomii, psychoanalizie i literaturze. Chociaż pojedynczość od dawna jest słowem kluczowym w literaturoznawstwie i filozofii, nigdy nie była badana tak, jak w tej książce, która odróżnia pojedynczość jako pojęcie „aporetyczne” od indywidualności, z którą pozostaje historycznie ściśle związana.

Mówienie lub pisanie o liczbie pojedynczej jest problematyczne, argumentuje Weber, ponieważ raz wypowiedziane nie jest już ściśle pojedyncze. Walter Benjamin zauważył, że pojedynczość i powtórzenie wzajemnie się implikują. Podejście to stanowi podstawę esejów zawartych w Singularity. Weber zauważa, że tym, co odróżnia pojedynczość od jednostki, jest to, że nie można jej postrzegać bezpośrednio, ale raczej doświadczać poprzez uczucia, które zależą od poznania, ale także je przekraczają. Ta współzależność poznania i afektu odgrywa swoją rolę w polityce, ekonomii i teologii, a także w poetyce. Zarówno praktyka polityczna, jak i jej teoria zostały zdominowane przez próbę udomowienia pojedynczości poprzez podporządkowanie jej pojęciu indywidualności. Weber sugeruje, że ta tendencja polityczna czerpie wsparcie z tego, co nazywa „monoteologicznym paradygmatem tożsamości” wywodzącym się z idei wyjątkowego i wyłącznego Boga-Stwórcy.

Pomimo „świeckich” tendencji zwykle kojarzonych z zachodnią nowoczesnością, paradygmat ten nadal informuje i wpływa na praktyki polityczne i gospodarcze, często wykazując tendencje autodestrukcyjne. Dla kontrastu, Weber odczytuje pisma literackie H lderlina, Nietzschego i Kafki jako przykładowe praktyki, które wprowadzają pojedynczość do gry, nie jako fikcję, ale jako tarcie, odsłaniając oczywistość ustalonych konwencji jako odpowiedzi na wyzwania i problemy, które często wolą zaciemniać lub ignorować.