Opowieści z Piazzy

Opinie czytelników

Ogólnie rzecz biorąc, zbiór opowiadań Hermana Melville'a zbiera zarówno pochwały, jak i krytykę. Wielu czytelników docenia poetycki styl pisania Melville'a, filozoficzne spostrzeżenia i intrygujące tematy obecne w jego opowiadaniach. Jednak niektóre recenzje podkreślają problemy z tempem, przestarzałym językiem i jakością opublikowanego wydania, powodując rozczarowanie wśród czytelników.

Pisarstwo Melville'a jest opisywane jako poetyckie i wciągające, z głębokimi filozoficznymi spostrzeżeniami i wciągającymi historiami. Wielu czytelników szczególnie lubi „Bartleby, the Scrivener” i „Benito Cereno”, doceniając literackie bogactwo i złożoność kolekcji. Dla niektórych dołączenie audiobooka poprawia wrażenia z lektury.

Kilka recenzji wskazuje, że niektórym historiom brakuje witalności i mają powolne tempo, a niektórzy czytelnicy uważają, że przestarzały język i stereotypy są nieatrakcyjne. Pojawiają się również skargi na niską jakość edycji i formatowania w niektórych wydaniach, z takimi kwestiami jak brakujące numery stron i drobny druk, co prowadzi do rozczarowania użytkowników.

(na podstawie 28 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Piazza Tales

Zawartość książki:

The Piazza Tales to zbiór sześciu opowiadań amerykańskiego pisarza Hermana Melville'a, opublikowany przez Dix & Edwards w Stanach Zjednoczonych w maju 1856 roku i w Wielkiej Brytanii w czerwcu. Z wyjątkiem nowo napisanego opowiadania tytułowego "The Piazza", wszystkie opowiadania ukazały się w Putnam's Monthly w latach 1853-1855. W zbiorze znalazły się trzy od dawna uważane za najważniejsze osiągnięcia Melville'a w gatunku krótkiej fikcji: "Bartleby, the Scrivener", "Benito Cereno" i "The Encantadas", jego szkice o wyspach Galpagos. (Billy Budd, prawdopodobnie jego największy utwór krótkometrażowy, pozostał niepublikowany za jego życia). )

Melville pierwotnie zamierzał zatytułować tom Benito Cereno and Other Sketches, ale zdecydował się na ostateczny tytuł po napisaniu opowiadania wprowadzającego. Książka otrzymała w dużej mierze przychylne recenzje, a recenzenci szczególnie chwalili "The Encantadas", ale nie sprzedała się wystarczająco dobrze, aby wyciągnąć Melville'a z kłopotów finansowych, prawdopodobnie dlatego, że krótka beletrystyka dla czasopism była mało atrakcyjna dla kupujących książki. Od czasu ponownego odkrycia Melville'a do końca XX wieku, krótkimi dziełami, które przyciągnęły największą uwagę krytyków, były "Bartleby", "Benito Cereno" i "The Encantadas", z "The Piazza" nieco za nimi.

Dla Warnera Berthoffa krótkie dzieła Melville'a z połowy lat 50. XIX wieku pokazują zrozumienie jego tematu, którego wcześniej nie posiadał, nawet w Moby-Dicku: "klarowność ekspozycji oraz tonizująca stanowczość i ostateczność implikacji".

John Bryant wskazuje na eksperymentalne użycie głosu narracyjnego w opowiadaniach: oprócz narracji trzecioosobowej, Melville czyni swoich fikcyjnych narratorów "coraz mniej wiarygodnymi". Prawnik-narrator w "Bartleby" nie jest "tak wiarygodny", jak stwierdza Bryant, ale trzecioosobowy narrator "Benito Cereno" reprezentuje "mniej rzucającą się w oczy formę niewiarygodności" i właśnie dlatego, że ta trzecioosobowa pozycja wydaje się obiektywna, podczas gdy w rzeczywistości zniekształcony punkt widzenia Delano jest przestrzegany.

Podobnie jak w przypadku innych pisarzy opowiadań tamtych czasów, takich jak Poe, struktury narracyjne Melville'a stymulują czytelników do spojrzenia poza ich początkowe lektury, aby zrozumieć więcej. Ten pogląd na "historie, które mają ukryty tekst" okazał się przekonujący. Pisząc w XXI wieku, Bryant czyni zasadniczo ten sam punkt, gdy zauważa, że "starannie modulowane ironie" są wykorzystywane w taki sposób, że "jasność sentymentu i genialności ujawnia swoje ciemniejsze krawędzie: oszustwo, seksualność, wyobcowanie i ubóstwo".

Dla Roberta Mildera, w najlepszych opowiadaniach te różne poziomy znaczeń łączą się "w wizji tragedii bardziej przejmującej niż Moby-Dick czy Pierre, ponieważ jest ona bardziej wrażliwa na ludzką kondycję". (wikipedia.org)