Oryginalny tytuł:
Tale of Terror: Living with Schizophrenia
Zawartość książki:
Lucy Manor to atrakcyjna młoda kobieta w wieku 22 lat, jedynaczka z kochającymi rodzicami i matką, która uwielbia gotować. Jest również schizofreniczką i ma halucynacje słuchowe i wzrokowe, które mogą ją dręczyć godzinami. Leki pomagają na chwilę, ale czasami sprawiają, że jej diagnoza staje się jeszcze bardziej przerażająca. Jej historia zaczyna się, gdy w salonie panuje kompletny bałagan, lampa jest przewrócona, półki z książkami leżą na podłodze. Przyjeżdża policja, ale nie ma żadnych dowodów włamania, żadnych odcisków palców.
Lucy poznaje Briana, wspaniałego i czułego młodego mężczyznę, który uczy niepełnosprawne dzieci w piątej klasie, ale Lucy wstydzi się powiedzieć Brianowi, że nie pracuje i odsuwa go od siebie. Nie może pracować z powodu swojej choroby, chce leków, które pozwolą jej pracować, a lekarz jej je daje. Zaczyna spotykać się z Brianem, chodzić z nim do kościoła i cieszyć się życiem z rodziną. Lucy zaczyna ubiegać się o pracę, dostaje pracę w sklepie odzieżowym, który jej się podoba, ma dobry początek, ale potem załamuje się w sklepie i rzuca półkami i ubraniami na podłogę. Praca się skończyła, a Lucy trafiła do szpitala. Wraca do swojego lekarza, który mówi jej, że nie może pracować z powodu swojej choroby. Czy młoda kobieta ze schizofrenią może umawiać się na randki?
Brian dzwoni, aby zobaczyć, jak się czuje, zaczyna się przyjemne życie razem, ale to nie powstrzymuje halucynacji Lucy. Pewnej nocy ma koszmary przez całą noc. Kiedy budzi się w środku nocy, czuje obecność mężczyzny w swojej sypialni. Następnie słyszy "Lucy. Lucy." Spogląda na linię drzew, próbując sprawdzić, czy ktoś tam jest. Waha się, a następnie powoli zbliża się do małego otwartego pola, ale nikogo nie widzi.
Lucy dostaje nowe leki i zaczyna życie z Brianem od nowa. Jedzenie na mieście, muzeum sztuki, musical, otwarcie galerii dla starego przyjaciela ze szkoły. Ale wtedy Lucy ma koszmarny sen i budzi się z krzykiem. Jej imię znów jest wołane z okna. Rodzice pomagają jej dojść do siebie, a ona znów spędza czas z Brianem.
Brian mówi Lucy, że chce się z nią ożenić i mieć dzieci, ale Lucy mówi mu, że nie może za niego wyjść. Nie może mieć dzieci z powodu swojej choroby. Brian tego nie rozumie, ale zostają razem.
Lucy wraca do malarstwa, które uprawiała w młodości i pokazuje Brianowi kilka swoich obrazów. Brian jest zachwycony i chce, aby Lucy miała wystawę w galerii. Lucy namalowała obraz Briana, pokazali go właścicielowi galerii. Spodobał mu się i powiedział Lucy, że może mieć wystawę w jego galerii. Brian i Lucy są podekscytowani, przeglądają zdjęcia Briana, a Lucy wybiera kilka do namalowania na swoją wystawę i maluje parę łosi, indyka, ojca i syna puszczających latawce. I białego teriera wystawiającego głowę przez okno starej czerwonej ciężarówki. Wtedy współlokator Briana wyprowadza się, a on pyta Lucy, czy nie chciałaby wynająć pokoju w jego mieszkaniu. Ona zastanawia się nad tym.
Nadchodzi czas wystawy obrazów Lucy w galerii sztuki. Jest to wystawa charytatywna na rzecz małego chłopca chorego na białaczkę. Wszyscy uwielbiają obrazy Lucy, wszystkie zostały sprzedane, a magazyn zamierza napisać o nich artykuł.
Wszystko jest w porządku. Lucy siedzi na bujanym fotelu na werandzie. Podąża za głosem, który prowadzi ją dalej w głąb lasu. Ktoś za nią chwyta ją i przykrywa jej twarz szmatką. To ostatnia rzecz, jaką pamięta, zanim otworzy oczy w ciemnym, zimnym pokoju. Jej ręce są związane za jej krzesłem, a stopy są mocno złączone. Głos mówi: "Mówiłem ci, że cię dorwę, czekałem na to od dawna. Musiałem zdemolować twój dom, żeby móc umieścić kamerę w twoim otworze wentylacyjnym". Lucy jest uspokajana, rażona paralizatorem, aż krzyczy, i trzymana w ciemności.
Nagle Lucy budzi się w środku lasu. Jej ręce nie są już związane, a stopy nie są już zatrzaśnięte. Rodzice zabierają ją do domu. Kiedy się budzi, znajduje się w sali szpitalnej, a jej ręce są skrępowane.
