On Highway 61: Muzyka, rasa i ewolucja wolności kulturowej

Opinie czytelników

On Highway 61 autorstwa Dennisa McNally'ego bada ewolucję amerykańskiej muzyki, w szczególności bluesa, jazzu i ich kulturowych implikacji, przeplatając historyczną narrację, która rozciąga się od postaci takich jak Thoreau i Twain do wpływu Boba Dylana. Choć chwalona za swoje badania i wciągający styl pisania, książka otrzymała mieszane opinie na temat jej tempa, struktury i jasności celu.

Książka jest dobrze zbadana, dostarczając bogatej historii amerykańskiej muzyki i jej kontekstu kulturowego. Czytelnicy doceniają wciągający styl pisania McNally'ego, stypendium i szerokie spojrzenie na ewolucję muzyki. Książka jest postrzegana jako pouczające i świetne źródło do zrozumienia powiązań między muzyką, rasą i wolnością kulturową.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest powolna i zawiera dużo tekstu, porównując ją raczej do podręcznika niż narracji. Krytyka obejmuje dezorganizację, a ostatnia trzecia część wydaje się pospieszna i zbyt mocno koncentruje się na Bobie Dylanie. Ponadto niektórzy zauważają nieścisłości faktograficzne i brak głębi w odniesieniu do afroamerykańskich muzyków w porównaniu do znaczenia nadanego białym filozofom.

(na podstawie 38 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On Highway 61: Music, Race, and the Evolution of Cultural Freedom

Zawartość książki:

On Highway 61 bada historyczny kontekst znaczącego społecznego sprzeciwu, który był kluczowy dla kulturowej genezy lat sześćdziesiątych. Książka ma na celu poszukiwanie głębszych korzeni amerykańskiej ewolucji kulturowej i muzycznej w ciągu ostatnich 150 lat poprzez badanie tego, czego kultura zachodnioeuropejska nauczyła się od kultury afroamerykańskiej w historycznym postępie, który sięga od ery minstreli do Boba Dylana.

Książka rozpoczyna się od pierwszego wielkiego amerykańskiego krytyka społecznego, Henry'ego Davida Thoreau, i jego fundamentalnego źródła filozofii społecznej: --- jego głębokiego zaangażowania w wolność, abolicjonizm i kulturę afroamerykańską. Kontynuując Mark Twain, dzięki któremu możemy obserwować rozwój minstrelsy, którą przyjął, i jego wywrotowe satyryczne arcydzieło Huckleberry Finn. Choć znane, książka umieszcza je w nowo wyartykułowanym historycznym odniesieniu, które rzuca nowe światło i ujawnia postęp, który jest znacznie większy niż suma jego poszczególnych części.

Gdy pierwsze pokolenie czarnoskórych Amerykanów po wojnie secesyjnej osiągnęło pełnoletność, wprowadzili oni do kultury narodowej trio form muzycznych - ragtime, blues i jazz - które, wraz z ich pochodnymi, zdominowały muzykę popularną do dziś. Ragtime wprowadził synkopę i stał się podstawą nowoczesnego XX wieku z popularnymi tańcami. Blues połączył się z synkopą i improwizacją, tworząc jazz. Dojrzewając w rękach Louisa Armstronga, wkrótce przyciągnął grupę młodych białych muzyków, którzy stali się znani jako Austin High Gang, którzy zakochali się w czarnej muzyce i zainspirowali się do jej grania. W trakcie tego procesu rozwinęli wyzwalający szacunek dla różnorodności swojego miasta i kraju, którego nie postrzegali jako egzotycznego, ale raczej jako sztukę. Wkrótce ci młodzi biali buntownicy stali się mistrzami amerykańskiej muzyki pop - big bandu Swing.

Gdy Bop zastąpił Swing, a następnie Rhythm and Blues, każdy z nich miał białych naśladowców, takich jak pisarze Beat i pierwsi młodzi rock and rollowcy. Nawet popularne białe gatunki, takie jak muzyka country Jimmy'ego Rodgersa i Carter Family, odzwierciedlały znaczący wpływ czarnych. W rzeczywistości teoretyczne rozdzielenie amerykańskiej muzyki według rasy nie jest dokładne. Ta międzyrasowa fuzja osiągnęła apoteozę we wczesnej twórczości Boba Dylana, urodzonego i wychowanego na północnym krańcu tej samej rzeki Missisipi i autostrady 61, która była miejscem narodzin większości czarnej muzyki, którą miał studiować.

Jak ujawnia książka, związek, który rozpoczął się od Thoreau i trwał przez ponad 100 lat, był ewolucją kulturową, w której początkowo jednostki, a następnie większe części społeczeństwa, wchłonęły kulturę tych, którzy znajdowali się na samym dole struktury władzy, niewolników i ich potomków, i zdali sobie sprawę, że sami nie są wolni.