Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka zawiera obszerny i szczegółowy opis japońskich superpancerników, w szczególności skupiając się na klasie Yamato, wykorzystując głównie japońskie źródła. Chociaż jest chwalona za dogłębność badań i liczne unikalne fotografie, niektórzy czytelnicy krytykują jej układ, jakość i skupienie się na szczegółach technicznych w szerszym kontekście historycznym.
Zalety:⬤ Wyczerpujące informacje na temat projektu, budowy i działania pancerników klasy Yamato.
⬤ Wykorzystuje wiele japońskich źródeł, zapewniając unikalną perspektywę.
⬤ Zawiera wiele wcześniej niepublikowanych zdjęć i diagramów.
⬤ Wysoce zalecana dla poważnych entuzjastów i badaczy marynarki wojennej.
⬤ Dostarcza dogłębnych informacji technicznych na temat konkretnych aspektów, takich jak opancerzenie i uzbrojenie.
Wady:⬤ Książka jest przeznaczona głównie dla entuzjastów hardcore'u; zwykli czytelnicy mogą uznać ją za wyzwanie.
⬤ Niektóre zdjęcia i diagramy są słabej jakości i reprodukcji, a papier jest „słaby”.
⬤ Brak omówienia niektórych tematów, takich jak uzbrojenie dodatkowe i okręt Shinano.
⬤ Edycja, układ i ogólna jakość fizyczna zostały skrytykowane.
⬤ Niektórym czytelnikom brakowało fabuły lub szerszego kontekstu.
(na podstawie 26 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Capital Ships of the Imperial Japanese Navy 1868-1945: The Yamato Class and Subsequent Planning: Chapters 1-3
Zawartość książki:
Ta książka zawiera rozdziały od 1 do 3 książki. Rozmiar pliku dla całej książki jest zbyt duży, aby mógł być wygodnym ebookiem. Rozdziały te obejmują historię projektu i ogólny projekt, główne uzbrojenie i system kierowania ogniem. 87 zdjęć, 202 ryciny i rysunki, 60 tabel oraz 15 map i ścieżek. Uznając niemożność poprawienia (nie)sławnego stosunku 5:5:3 traktatu waszyngtońskiego, gdy spodziewany wyścig morski miał się rozpocząć po wygaśnięciu traktatu, Cesarska Japońska Marynarka Wojenna uciekła się do strategii przewagi jakościowej, aby pokonać amerykańską przewagę ilościową. Po wielu badaniach i nieudanych próbach IJN udało się stworzyć najsilniej uzbrojony okręt na świecie (dziewięć 18. 1" w trzech potrójnych wieżach - największy kaliber, jaki kiedykolwiek zamontowano) i chronione (pancerz pasowy VH o grubości 410 mm, przednie osłony dział o grubości 660 mm - najgrubsze płyty pancerne, jakie kiedykolwiek zamontowano) pancerniki. Przy wyporności przekraczającej 70 000 ton ich rozmiar był bezprecedensowy, ale pomimo tego ograniczenia spowodowały wady, których w przeciwnym razie można by uniknąć.
Inne wady wynikały z zastosowania technik poniżej najwyższych standardów. Ponieważ jakość pancernika mierzona była mocą dział, ochroną i mobilnością, autorzy skupili się na tych elementach po przedstawieniu ogólnego zarysu procesu projektowania i budowy. Rezultatem jest prawdopodobnie najbardziej szczegółowy opis oparty na japońskich źródłach opublikowany poza Japonią. Pod wpływem rozszerzonej dysertacji Gustava Jensena Japans Seemacht i zachęcony przez Ericha Grnera i profesora Jrgena Rohwera, Hans Lengerer zaczął pisać o IJN w 1969 roku. Na przestrzeni lat ukazało się ponad 50 artykułów w czasopismach takich jak Marine Rundschau, Marine Forum, Warship i Interconair Aviation e Marina. Po przejściu na emeryturę ze służby w organach wykonawczych, Lengerer nadal pisze książki i artykuły, poświęcając znaczną ilość czasu na swoje hobby. Jest również autorem prywatnie wydanego Contributions to the History of Imperial Japanese Warships, o którym mowa w tej książce, a obecnie pracuje nad poprawą i skondensowaniem swojego liczącego 250 000 słów manuskryptu Development of Warship Construction in Japan oraz nad ukończeniem A History of the Imperial Japanese Navy. Jako "badacz-hobbysta" w najlepszym wypadku, jego pisma w dużej mierze zależą od informacji dostarczanych przez innych fanów IJN.
Dlatego są na pierwszym miejscu. Lars Ahlberg pełni czynną służbę w Szwedzkim Pułku Obrony Powietrznej, a z zamiłowania jest historykiem wojskowości. Napisał monografie na temat pancerników IJN klasy Nagato i lotniskowca IJN Taih. Jego artykuły ukazywały się w Sveriges Flotta, Warship International i Okrety Wojenne, a przez kilka lat był redaktorem Contributions to the History of Imperial Japanese Warships. Ahlberg jest również współautorem dwóch książek o szwedzkich regimentach: Kungl Hallands regementes historia 1962-2000 oraz Kasernerna p Galgberget.
