Ogród tortur

Opinie czytelników

Książka zbiera mieszane recenzje, niektórzy czytelnicy uważają ją za świetną i wciągającą lekturę, która zgłębia mroczne tematy, podczas gdy inni podkreślają złożone portrety ludzkich zachowań i społecznej hipokryzji.

Czytelnicy doceniają wciągającą narrację i mroczną tematykę książki. Uważa się, że jest to lektura skłaniająca do refleksji, która bawi badaniem społecznej hipokryzji i kontrastuje zachodnią cywilizację z otwartością cesarskich Chin na seks i przemoc. Niektórzy uważają ją za wartą ponownego przeczytania.

Niektóre recenzje sugerują, że eksploracja mrocznych tematów i ludzkich zachowań może nie być odpowiednia dla wszystkich czytelników. Prostota fabuły może nie spodobać się każdemu, a przedstawienie tortur i śmierci może wywołać poczucie dyskomfortu.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Torture Garden

Zawartość książki:

„Sto lat po pierwszej publikacji ta książka wciąż potrafi szokować. Początkowa satyra ma znaczenie prawdopodobnie tylko dla badaczy francuskiej historii politycznej, ale późniejsza podróż na Daleki Wschód podkreśla związki między miłością i śmiercią, seksem i deprawacją, popędliwością i przyjemnością. Drobne, zaściankowe korupcje narratora nabierają kontekstu dzięki zanurzeniu się w sadejskim świecie Ogrodu Tortur”.

The Times.

„Ta ohydnie dekadencka powieść francuskiego anarchisty Mirbeau stała się undergroundowym klasykiem. Cyniczna pierwsza połowa obnaża zepsucie polityki, handlu i drobnomieszczaństwa; w drugiej połowie nasz całkowicie skorumpowany narrator podróżuje do Chin i spotyka niezwykłą Clarę. Ta pokazuje mu Ogród Tortur, miejsce egzotycznych kwiatów i barokowego sadyzmu. Istnieją wymiary satyryczne i alegoryczne, ale pozostaje to nieredukowalnie straszne”.

Phil Baker w The Sunday Times.

„Opublikowana po raz pierwszy w 1899 roku, w tym samym roku co Jądro ciemności Conrada (które w sado-masochistyczny sposób odzwierciedla), ta krótka opowieść rozgrywa się w dalekowschodnim ogrodzie, w którym tortury są praktykowane jako forma sztuki. Pośród wykwintnych kwiatów i wspaniałej fauny, ciała są krojone, obdzierane ze skóry i rozcinane z przepychem rzemieślniczych umiejętności, a cała scena oddana prozą tak trzewną i delikatną, jak akcja, którą opisuje. Kiedy stateczne powieści realistyczne z połowy XX wieku zostaną skazane na zapomnienie, na które tak bardzo zasługują, ten tekst zostanie zapamiętany jako klasyk”.

Tom McCarthy w Esquire.