Odzyskiwanie lasu: wspomnienie uzdrowienia

Oryginalny tytuł:

Reclaiming The Woods A Memoir of Healing

Zawartość książki:

To jest historia miłosna. To podróż przez straszliwy smutek, podróż przez niewiarygodny szok do celu, jakim jest dawanie, dzielenie się miłością w sposób, w jaki powinna być - uniwersalna. Kiedy jakiś czas temu przeczytałam Marlys w niebie, moje serce zostało głęboko poruszone. Ta książka jest tym, co zostało zrobione z tymi wspomnieniami.

Jak nasza kultura postrzega miłość? Romantycznie i z pewnością była to ogromna część powrotu do zdrowia. Miłość jest ogromna. Przypomina mi się motto mojego liceum: Amor Vincit Omnia. Miłość zwycięża wszystko.

Kiedy czytałem dalej, zdałem sobie sprawę, że ci dwaj niesamowici ludzie wzięli ten ból i wraz ze swoją wiarą zrobili tak wiele, aby przynieść miłość mniej szczęśliwym.

Nie tylko zaakceptowali nauki kościołów; sprawdzili, kto dotknie ich serc i dusz, aby zrobić tak wiele dla pamięci Marlys. To właśnie ta miłość podtrzymuje ich do dziś. Przezwyciężenie to nie to samo, co pogodzenie się z tym. Po prostu ta ukochana córka zawsze pozostanie Wielkim Kanionem ich serc, gdy będą kontynuować swoją duchową ścieżkę. Wydaje mi się, że zasadzili w tym kanionie piękne kwiaty ku pamięci uroczej Marlys. W ich przypadku istnieje silny aspekt praktyczny. Rzeczywistość jest taka, że ludzie cierpią na całym świecie. Fran i John zrobili tak wiele, aby złagodzić ten stan. Piszę o wpływie, jaki wywarła na mnie ta książka. Nic, co powiem, nie odda jej sprawiedliwości. To lektura obowiązkowa dla wszystkich. Nie tylko podkreśla ogromne ryzyko, które musieli podjąć, decyzje, które podjęli, rozczarowania, niepowodzenia, radości. To świadectwo Marlys, która zamieniła smutek w intensywną miłość i zaangażowanie.

Przypomina mi się gobelin, który wisi na drzwiach mojego biura od Dalajlamy: To jest moja prosta religia. Nie potrzeba świątyń. Nie potrzeba skomplikowanych filozofii. Mój mózg i moje serce są moimi świątyniami. Moją filozofią jest dobroć.

Tak właśnie postrzegam Fran i Johna. Wzięli na siebie to, co było nie do pomyślenia i uczynili z tego tętniący życiem pomnik pięknej Marlys. Oto zdanie, które podsumowało to wszystko dla mnie: "Jadąc wzdłuż rzeki Saint Croix Fran powiedziała... 'Tęsknię za Marlys, ale mam swoje wspomnienia. Muszę żyć z tym, co mam teraz. Po prostu jedź dalej". Tak właśnie zrobili i nadal robią - jadą dalej.

Yvonne Kaye, PhD, MSC.

Www.yvonnekayewisdom.com.