Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka zagłębia się w złożoność polityki Bliskiego Wschodu, przypisując wiele zawirowań w regionie niepowodzeniom arabskich elit rządzących. Krytykuje uproszczone obwinianie często umieszczane na zewnętrznych mocarstwach i oferuje szczegółowy opis historyczny, jednocześnie starając się spersonalizować zaangażowane reżimy. Książka spotyka się jednak z krytyką ze względu na dużą szczegółowość, problemy z tłumaczeniem i brak jasnej tezy.
Zalety:Zapewnia dokładny i dobrze udokumentowany wgląd w historyczną i polityczną dynamikę Bliskiego Wschodu. Oferuje europejską perspektywę z unikalnymi informacjami i unika nadmiernego upraszczania winy na potęgi kolonialne. Zawiera przydatne informacje dla osób podróżujących lub pracujących w regionie.
Wady:Książkę czyta się trudno ze względu na dużą ilość szczegółów i sztywne tłumaczenie. Meandruje bez silnej, trwałej tezy i cierpi z powodu błędów gramatycznych i literówek. Tytuł może być mylący, ponieważ nie zgłębia dogłębnie Państwa Islamskiego, czego się spodziewałem.
(na podstawie 17 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
From Deep State to Islamic State: The Arab Counter-Revolution and Its Jihadi Legacy
Zawartość książki:
W swojej niepokojącej i aktualnej książce Jean-Pierre Filiu obnaża strategie i taktyki stosowane przez.
Autokracje Bliskiego Wschodu, przede wszystkim Syrii, Egiptu, Jemenu i Algierii, postanowiły zdławić demokratyczne powstania „arabskiej rewolucji”.
W dążeniu do tych celów zwróciły się do agencji wywiadowczych i wewnętrznych organów bezpieczeństwa „głębokiego państwa”, sił zbrojnych i gangów ulicznych, takich jak Shabiha, aby wyegzekwować swoją wolę. Oprócz fizycznego zastraszania, więzienia i morderstw, arabscy kontrrewolucjoniści dyskredytowali i dzielili swoich przeciwników, wspierając grupy salafickich dżihadystów, takie jak Państwo Islamskie. Uwalniali także z więzień twardogłowych islamistów i potajemnie ich zbroili i finansowali.
Pełny potencjał arabskiej kontrrewolucji zaskoczył większość obserwatorów, którzy myśleli, że widzieli już wszystko od arabskich despotów: ich przewrotność, brutalność i żarłoczność. Świat nie docenił jednak ich zaciekłej gotowości do dosłownego spalenia swoich krajów w celu utrzymania władzy absolutnej. Baszar al-Assad wspiął się na szczyt tej morderczej klasy tyranów, zmuszając prawie połowę syryjskiej populacji do wygnania i rozstrzeliwując dziesiątki tysięcy swoich przeciwników. Ustanowił on makabryczny precedens, który inni arabscy autokraci z pewnością będą naśladować w dążeniu do władzy absolutnej.
