Obsolescence: Historia architektury

Opinie czytelników

Książka „Obsolescence: An Architectural History” bada koncepcję starzenia się architektury i jej wpływ na społeczności i dziedzictwo. Chociaż zapewnia ona jasny i wciągający przegląd złożonych idei związanych ze starzeniem się i architekturą, niektórzy czytelnicy uważają, że mogłaby oferować bardziej dogłębną analizę konkretnych przypadków.

Książka jest dobrze zbadana, przejrzysta i inteligentna, dzięki czemu złożone idee są przystępne. Jest zwięzła i łatwa w czytaniu, a bibliografia zapewnia dobre źródła do dalszych poszukiwań. Wielu czytelników uważa ją za przydatną do angażowania się w dyskusje na temat architektury i starzenia się.

Niektórzy czytelnicy uważali, że książka jest zbyt krótka i brakuje jej głębi w analizie niektórych budynków lub momentów związanych ze starzeniem się. Czasami czyta się ją jak listę, a nie dogłębną analizę tematu.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Obsolescence: An Architectural History

Zawartość książki:

W naszych architektonicznych poszukiwaniach często wydaje się, że poszukujemy czegoś nowszego, wspanialszego lub bardziej wydajnego - a zjawisko to nie jest niczym nowym. Wiosną 1910 roku setki robotników pracowało dzień i noc, aby zburzyć Gillender Building w Nowym Jorku, niegdyś najwyższy wieżowiec biurowy na świecie, aby zrobić miejsce dla wyższego drapacza chmur. New York Times zastanawiał się nad tymi, którzy chcieli poświęcić trzynastoletnią konstrukcję "tak bezwzględnie, jakby była to jakaś starożytna rudera". W samym Nowym Jorku Gillender dołączył do oryginalnego Grand Central Terminal, Plaza Hotel, Western Union Building i Tower Building na liście zrównanych z ziemią zabytków metropolitalnych jednego pokolenia.

W innowacyjnym i szeroko zakrojonym Obsolescence Daniel M. Abramson bada pojęcie architektonicznej zbędności i logikę, zgodnie z którą budynki tracą swoją wartość i użyteczność. Abramson argumentuje, że idea, iż nowe z konieczności przewyższa stare i czyni je zbędnym, pomaga ludziom pogodzić się z nowoczesnością i szybkimi zmianami kapitalizmu. Przestarzałość nadaje zatem niepokojącemu doświadczeniu cel i znaczenie.

Wiara w starzenie się, jak pokazuje Abramson, ma również głęboki wpływ na projektowanie architektoniczne. W latach 60. wielu architektów na całym świecie zaakceptowało nieuchronność starzenia się, eksperymentując z elastycznymi, modułowymi projektami, od otwartych szkół, biur, laboratoriów i muzeów po ogromne megastrukturalne ramy i nieokreślone kompleksy budynków. Niektórzy architekci posunęli się tak daleko, że przyjęli wyzwalającą obietnicę starzenia się, aby odrzucić konwencję i nawyk, wyobrażając sobie zbędne, krótkotrwałe budynki, które ucieleśniały ludzki wybór i wolność. Inni, jak się dowiadujemy, byli przerażeni implikacjami tej efemeryczności i marnotrawstwa, a ich opór ostatecznie przygotował grunt pod nasz zwrot w kierunku zrównoważonego rozwoju - ochrony zasobów, a nie ich utylizacji. Fascynująca wycieczka Abramsona po naszej idei przestarzałości kończy się oceną najnowszych przejawów zrównoważonego rozwoju, od adaptacyjnego ponownego wykorzystania i ochrony zabytków po postmodernizm i zielony design, które wszystkie starają się zrozumieć i zarządzać zmianami, które rzucają nam wyzwanie ze wszystkich stron.