Obsolescence: Historia architektury

Opinie czytelników

Książka „Obsolescence: An Architectural History” zajmuje się złożonością starzenia się architektury i jego implikacjami dla społeczności i dziedzictwa. Czytelnicy doceniają jej przejrzysty język i dogłębne badania, choć niektórzy pragną większej głębi w konkretnych studiach przypadków.

Książka jest chwalona za jasną i inteligentną prezentację złożonych pomysłów i jest postrzegana jako przydatna do inicjowania ważnych debat na temat architektury i starzenia się. Oferuje zwięzły przegląd koncepcji i jest uważana za łatwą w czytaniu.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za zbyt krótką i uważali, że czasami staje się ona jedynie listą przypadków bez głębszej analizy. Życzyli sobie bardziej szczegółowych opisów konkretnych budynków lub pism na ten temat.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Obsolescence: An Architectural History

Zawartość książki:

W naszych architektonicznych poszukiwaniach często wydaje się, że poszukujemy czegoś nowszego, wspanialszego lub bardziej wydajnego - a zjawisko to nie jest niczym nowym. Wiosną 1910 roku setki robotników pracowało dzień i noc, aby zburzyć Gillender Building w Nowym Jorku, niegdyś najwyższy wieżowiec biurowy na świecie, aby zrobić miejsce dla wyższego drapacza chmur. New York Times zastanawiał się nad tymi, którzy chcieli poświęcić trzynastoletnią konstrukcję "tak bezwzględnie, jakby była to jakaś starożytna rudera". W samym Nowym Jorku Gillender dołączył do oryginalnego Grand Central Terminal, Plaza Hotel, Western Union Building i Tower Building na liście zrównanych z ziemią zabytków metropolitalnych jednego pokolenia.

W innowacyjnym i szeroko zakrojonym Obsolescence Daniel M. Abramson bada pojęcie architektonicznej zbędności i logikę, zgodnie z którą budynki tracą swoją wartość i użyteczność. Abramson argumentuje, że idea, iż nowe z konieczności przewyższa stare i czyni je zbędnym, pomaga ludziom pogodzić się z nowoczesnością i szybkimi zmianami kapitalizmu. Przestarzałość nadaje zatem niepokojącemu doświadczeniu cel i znaczenie.

Wiara w starzenie się, jak pokazuje Abramson, ma również głęboki wpływ na projektowanie architektoniczne. W latach 60. wielu architektów na całym świecie zaakceptowało nieuchronność starzenia się, eksperymentując z elastycznymi, modułowymi projektami, od otwartych szkół, biur, laboratoriów i muzeów po ogromne megastrukturalne ramy i nieokreślone kompleksy budynków. Niektórzy architekci posunęli się tak daleko, że przyjęli wyzwalającą obietnicę starzenia się, aby odrzucić konwencję i nawyk, wyobrażając sobie zbędne, krótkotrwałe budynki, które ucieleśniały ludzki wybór i wolność. Inni, jak się dowiadujemy, byli przerażeni implikacjami tej efemeryczności i marnotrawstwa, a ich opór ostatecznie przygotował grunt pod nasz zwrot w kierunku zrównoważonego rozwoju - ochrony zasobów, a nie ich utylizacji. Fascynująca wycieczka Abramsona po naszej idei przestarzałości kończy się oceną najnowszych przejawów zrównoważonego rozwoju, od adaptacyjnego ponownego wykorzystania i ochrony zabytków po postmodernizm i zielony design, które wszystkie starają się zrozumieć i zarządzać zmianami, które rzucają nam wyzwanie ze wszystkich stron.