Oblivion: Opowiadania

Opinie czytelników

Zbiór „Oblivion” Davida Fostera Wallace'a wywołuje szeroki wachlarz opinii wśród czytelników, z których wielu chwali jego głębię, piękno i unikalny styl narracji autora, podczas gdy inni krytykują jego złożoność i pobłażanie sobie. Różne opowiadania poruszają mroczne tematy, zgłębiając ludzką psychologię i egzystencjalne zmagania. Niektórzy czytelnicy uznali je za wciągające i prowokujące do myślenia, podczas gdy inni uznali je za zbyt zawiłe lub pretensjonalne.

Czytelnicy doceniają piękną prozę Wallace'a, innowacyjne struktury narracyjne i głębokie spostrzeżenia psychologiczne. Wielu z nich uważa, że opowiadania prowokują do myślenia, są zabawne i stanowią mieszankę absurdu i przystępnie mrocznych tematów. Kilku recenzentów wyróżnia konkretne historie, takie jak „The Suffering Channel” i „Good Old Neon”, jako zapadające w pamięć i wywierające wpływ.

Krytycy zwracają uwagę na pobłażanie sobie Wallace'a, zbyt szczegółowy styl pisania i brak wciągającej fabuły. Niektórzy czytelnicy wyrażają frustrację gęstą prozą i zawiłymi narracjami, które utrudniają zrozumienie, prowadząc raczej do poczucia przytłoczenia niż zauroczenia.

(na podstawie 90 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Oblivion: Stories

Zawartość książki:

W opowiadaniach, które składają się na Oblivion, David Foster Wallace łączy najsurowsze, najbardziej nagie człowieczeństwo z nieskończonymi ewolucjami samoświadomości - połączenie, które jest olśniewająco, wyjątkowo jego.

Są to światy, o których nie śniło się żadnemu innemu umysłowi. Tylko David Foster Wallace potrafił przekazać rozpaczliwą samotność ojca poprzez marzenia jego syna o samobójstwie nauczyciela („Dusza nie jest kuźnią”). Albo może zgłębić najgłębsze i najbardziej zabawne aspekty kreatywności, nakreślając politykę biurową otaczającą profil magazynu artysty, który tworzy miniaturowe rzeźby w anatomicznie niewyobrażalny sposób ( The Suffering Channel ). Albo uchwycić ból rozpadu miłości w boleśnie uprzejmych przeprosinach mężczyzny, który wierzy, że jego żona ma halucynacje na dźwięk jego chrapania ( Oblivion ).

Każda z tych historii jest kompletnym światem, tak w pełni wyobrażonym, jak większość powieści, jednocześnie niedorzecznie surrealistycznym i boleśnie bezpośrednim.