Obadiah and Haggai
Ten nowy komentarz stawia pytanie, czy "wizja" Obadiasza jest księgą proroczą w tradycyjnym sensie, czy też wspólnotowym apelem do Boga o rozprawienie się z Edomem, podobnym do wołania w Psalmie 137. 7-9. Ogden sugeruje strukturę redakcyjną dokumentu zbudowaną wokół numerycznie centralnego w. 11, który zapewnia skupienie się na apelu, który szuka natychmiastowej odpowiedzi od Boga. Wniosek jest taki, że jest to zasadniczo apel do Boga o działanie, a nie obietnica przyszłej możliwości.
Komentarz do Księgi Aggeusza argumentuje, że dokument ten jest zbiorem luźno powiązanych opowieści o spotkaniach proroka Aggeusza z Zerubabelem i Jozuem, przywódcami judzkimi, którzy nie podzielali poczucia pilności proroka w kwestii zapewnienia Bogu odnowionego domu. Haggaj jest postrzegany jako nieco zdystansowana postać, której wąski światopogląd i teologia sprawiły, że znalazł się w konflikcie z otwartością dwóch przywódców społeczności. Wyjaśnienia Aggeusza dotyczące kryzysu, przed którym stanęła społeczność, wykazywały niewielką troskę o jego wpływ na społeczność, a jego wezwania do "rozważenia..." wywierały presję na dostosowanie się do jego planu dotyczącego "domu" Boga.
Oba komentarze przyjmują pogląd, że od czasu zniszczenia Jerozolimy i jej świątyni w 587 r. p.n.e. i przez wiele lat później w obiegu znajdował się szeroki zakres materiałów ustnych, które wyrażały ból i gniew Judejczyków z powodu tego, co się stało, oraz podstępny udział ich "brata" Edomu w upadku południowego królestwa. Redaktorzy zarówno Obadiasza, jak i Aggeusza czerpali z szeregu ustnych opowieści, które istniały w wielu formach, aby stworzyć swoje indywidualne raporty. Oba dokumenty mają głębokie korzenie w ideologii Deuteronomicznej i nacjonalistycznej.
Ogden przedstawia odczytanie, które nadaje priorytet elementom retorycznym w tekście hebrajskim, jednocześnie zwracając uwagę na jego historyczne, społeczne i teologiczne uwarunkowania.
