O szaleństwie kobiety

Opinie czytelników

Recenzenci chwalą „On a Woman's Madness” Astrid Roemer jako złożone i istotne dzieło, które eksploruje tematy miłości, choroby psychicznej i tożsamości w kontekście kolonializmu w Surinamie. Nielinearna narracja podąża za główną bohaterką Noenką, która porusza się po burzliwych relacjach i wyzwaniach społecznych, ujawniając głębokie prawdy emocjonalne. Charakteryzacje są bogate i misternie wadliwe, odzwierciedlając realia ludzkiego doświadczenia. Odważne tematy poruszane w powieści, takie jak biseksualność i zdrowie psychiczne, są uznawane za przełomowe w swoich czasach.

⬤ Głęboko złożone postacie i emocjonalna głębia
⬤ # Bogata eksploracja tożsamości i relacji
⬤ # # Odważne poruszanie trudnych tematów, w tym choroby psychicznej, miłości i seksualności
⬤ # Nielinearna struktura narracji wzmacnia opowiadanie historii
⬤ # Znaczenie kulturowe i historyczne, poruszając tematy kolonializmu i jego skutków.

⬤ Nielinearna narracja może stanowić wyzwanie dla niektórych czytelników
⬤ # Przedstawienia traumy i nadużyć mogą być zbyt graficzne dla wrażliwych odbiorców
⬤ # Niektórzy mogą uznać bohaterów za moralnie niejednoznacznych, co może ograniczyć więź z czytelnikiem.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On a Woman's Madness

Zawartość książki:

Kiedy mąż Noenki odrzuca jej prośbę o rozwód, ucieka ona ze swojego rodzinnego miasta w Surinamie, na tropikalnym północno-wschodnim wybrzeżu Ameryki Południowej, do stolicy Paramaribo.

Tam życie dla queerowych czarnoskórych kobiet, takich jak ona, jest zniechęcającym balansowaniem między spełnianiem społecznych oczekiwań, odkrywaniem miłości i budowaniem poczucia własnego ja. Gdy Noenka przedziera się przez kwestie rasy, ekspresji seksualnej i rodzinnych wspomnień, desperacja prowadzi do katastrofy, a konsekwencje wyrzucenia z nieugiętego świata stają się brutalnie jasne.

Fragmentaryczna powieść Astrid Roemer, pierwotnie opublikowana w Holandii w 1982 roku z ogromnym uznaniem krytyków, z opowieściami o wężach zamieszkujących plantacje, rzadkich, ostrych orchideach i krążących sępach, jest hipnotyzującym klasykiem feminizmu intersekcjonalnego i literatury lesbijskiej. Jej proza tnie jak nóż, rzeźbiąc opresyjne realia postkolonialnego życia w lśniących, rezonujących fragmentach, odsłaniając głęboko ludzki portret buntowniczej kobiety: „Jestem Noenka, co oznacza Nigdy Więcej. Zrodzona z dwóch biegunowych przeciwieństw, kobiety i mężczyzny, którzy rozdzielają nawet moje marzenia.

Jestem kobietą, chociaż nie wiem, gdzie zaczyna się i gdzie kończy bycie kobietą, a w oczach wszystkich jestem czarna i wciąż czekam na odkrycie, co to znaczy”. Każdy krok Noenki w tym lesie deszczowym odbija się echem jako dowód jej szaleństwa.