O miłości

Opinie czytelników

Recenzje książki Edwarda Hirscha „On Love” są mieszane. Jeden z recenzentów stwierdził, że zbiorze brakuje czegoś w porównaniu ze zwykłymi pracami Hirscha, postrzegając go raczej jako próbę komercyjną niż prawdziwe poetyckie przedsięwzięcie. Inny recenzent chwalił książkę za głęboki wgląd w ludzkość i momenty piękna, sugerując, że należy ją czytać ze względu na jej emocjonalną głębię.

Zbiór zawiera momenty niezaprzeczalnego piękna i głębokiego wglądu w to, co to znaczy być człowiekiem. Niektóre wiersze, takie jak „Iowa Flora” i „Blue Hydrangea”, pozostawiły czytelników bez słowa. Książka jest uważana za ważny dodatek do twórczości Hirscha.

Niektórzy czytelnicy uważali, że zbiór jest płaski i brakuje mu głębi w porównaniu z poprzednimi pracami Hirscha. Istnieją obawy, że został on stworzony jako produkt komercyjny na Walentynki, a nie jako prawdziwe odzwierciedlenie umiejętności poety.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On Love

Zawartość książki:

„Życie musi mieć pełnię sztuki”, twierdzi Edward Hirsch w swoim piątym tomie wierszy On Love, który jeszcze bardziej ugruntowuje jego pozycję jako znaczącego artysty. Począwszy od otwierającego epigramatu autorstwa Thomasa Hardy'ego i inicjującej modlitwy o przemianę, On Love podejmuje tematy odrębności i fuzji, autonomii i rozmycia.

Początkowy ciąg piętnastu zgrabnych i namiętnych liryków (w tym sonet o poecie w wieku siedmiu lat, villanelle o samotności pionierki na prerii i elegia dla Amy Clampitt) otwiera się w sekwencję medytacji o miłości. Te porywające wiersze miłosne są wypowiadane przez galerię postaci historycznych, od Denisa Diderota, Heinricha Heinego, Charlesa Baudelaire'a i Ralpha Waldo Emersona po Gertrudę Stein, Federico Garcię Lorcę, Zorę Neale Hurston i Colette.

Każdy z nich anatomizuje inny aspekt erosa w wierszach wypowiadanych przez chór historycznych autorytetów, który jest również tęsknym głosem samotnego kochanka. Osobista, literacka On Love oferuje najbardziej formalnie zręczną i poruszającą poezję autora, którego Harold Bloom uważa za całkowicie świeżego, kanonicznego i niezbędnego.