Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest wyjątkowym pamiętnikiem kaskaderskim, który oferuje wnikliwe obserwacje i perspektywy, szczególnie w środowisku miejskim. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za wciągającą i dobrze napisaną, inni uważają, że brakuje jej głębi i spójności, przypominając raczej niedokończone notatki niż dopracowany esej.
Zalety:Ciekawa koncepcja, wciągające i płynne pisanie, unikalna perspektywa, doskonała dla obserwatorów ludzi, aktualne i przemyślane refleksje.
Wady:Wydaje się niedopracowany i leniwy, przypomina niedokończone notatki do eseju, brakuje mu głębi w niektórych obszarach.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
No. 91/92: A Diary of a Year on the Bus
Zawartość książki:
List miłosny do Paryża i medytacja nad tym, jak zmienił się on w ciągu dwóch dekad, ewoluując z XX wieku w XXI, z analogowego w cyfrowy.
Telefon jest cenny. Można go zazdrościć. Zalecamy czujność podczas korzystania z niego w miejscach publicznych.
-Ogłoszenie publiczne w autobusie w Paryżu.
Jesienią 2014 roku Lauren Elkin zaczęła prowadzić dziennik swoich podróży autobusem w aplikacji Notatki na swoim iPhonie 5c, zapisując interesujące rzeczy i ludzi, których widziała, w perekowskim hołdzie dla linii autobusowych 91 i 92, którymi jeździła ze swojego mieszkania w 5. dzielnicy do pracy nauczycielskiej w 7. dzielnicy.
Czytając ogłoszenie, postanowiła zachować czujność podczas korzystania z telefonu: będzie czuwać w transporcie publicznym, wykorzystując go do obserwowania otaczającego ją świata i zauważania wszystkich rzeczy, które przegapiłaby, gdyby nadal korzystała z niego w taki sposób, w jaki robili to wszyscy - do surfowania po Internecie, sprawdzania mediów społecznościowych, utrzymywania codziennego poczucia siebie poprzez interakcję cyfrową. Jej celem stało się obserwowanie świata przez ekran telefonu, a nie używanie go do odwracania uwagi od świata.
W trakcie tego roku akademickiego doszło do ataków na Charlie Hebdo, a Elkin zaszła w ciążę pozamaciczną, która wymagała nagłej operacji. W tym momencie jej dziennik codzienności stał się studium kontrapunktu między codziennością a wydarzeniem, zapośredniczonym przez technologię z początku XXI wieku i obserwowanym z wysokości siedzenia autobusu. No. 91/92 to list miłosny do Paryża i medytacja nad tym, jak zmienił się on w ciągu dwóch dekad życia autorki, ewoluując od XX wieku do XXI, od analogowego do cyfrowego.
