Nowa gramatyka współczesnego języka hiszpańskiego

Oryginalny tytuł:

A New Reference Grammar of Modern Spanish

Zawartość książki:

(skrócona i poprawiona) Ta gramatyka referencyjna oferuje średnio zaawansowanym i zaawansowanym studentom rozsądnie kompleksowy przewodnik po morfologii i składni mowy wykształconej i zwykłej prozy w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej pod koniec XX wieku. Hiszpański jest głównym, zazwyczaj jedynym językiem urzędowym w dwudziestu jeden krajach, a do roku 2000 ma wyprzedzić angielski pod względem liczby rodzimych użytkowników języka.

Ta ogromna różnorodność geograficzna i polityczna zapewnia, że hiszpański jest znacznie mniej zunifikowany niż francuski, niemiecki czy nawet angielski, ten ostatni mniej lub bardziej znormalizowany międzynarodowo zgodnie z normami amerykańskimi lub brytyjskimi. Do lat sześćdziesiątych XX wieku kryteria poprawnego języka hiszpańskiego były dyktowane przez Real Academia Espanola, ale prestiż tej instytucji spadł tak nisko, że jej najbardziej uroczyste dekrety nie są traktowane poważnie - świadczą o tym losy reform ortograficznych wymienionych w Nuevas normas de prosodia y ortograjia, które miały wejść w życie we wszystkich krajach hiszpańskojęzycznych w 1959 roku, a prawie czterdzieści lat później są nadal wybiórczo ignorowane przez wydawców i osoby piśmienne na całym świecie.

Faktem jest, że w języku hiszpańskim "poprawność" jest obecnie ustalana, podobnie jak we wszystkich żywych językach, przez konsensus rodzimych użytkowników; ale konsensus w sprawie użycia języka jest oczywiście trudny do osiągnięcia między ponad dwudziestoma niezależnymi, szeroko rozproszonymi i czasami wzajemnie wrogimi krajami. Hiszpański półwyspowy sam w sobie podlega zmianom.