No Future: Teoria queer i popęd śmierci

Opinie czytelników

Recenzje książki „No Future” autorstwa Lee Edelmana przedstawiają złożony obraz, ukazując mieszankę podziwu dla jej ambitnych pomysłów i krytyki dotyczącej jej dostępności i praktycznego zastosowania. Czytelnicy uznali ją za intelektualnie stymulującą, ale obciążoną akademickim żargonem, który niektórzy uznali za zbyt trudny do zrozumienia.

Wielu czytelników chwaliło książkę za błyskotliwe i prowokujące do myślenia argumenty dotyczące przyszłości w polityce, w szczególności za krytykę polityki skoncentrowanej na dzieciach. Pisanie zostało zauważone jako wciągające i zdolne do prowokowania głębokiej refleksji, a niektórzy uznali jego znaczenie w teorii queer.

Krytycy wskazywali, że akademicki styl pisania był zbyt złożony i często nieczytelny dla szerszej publiczności. Niektórzy uznali treść za powtarzalną i pozbawioną istotnych alternatyw politycznych, opisując ją jako w dużym stopniu opartą na teorii Lacana bez wyraźnych implikacji praktycznych.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

No Future: Queer Theory and the Death Drive

Zawartość książki:

W tej ostrej polemice Lee Edelman nakreśla radykalnie bezkompromisową nową etykę teorii queer. Jego głównym celem jest wszechobecna figura dziecka, którą odczytuje jako filar naszej uniwersalnej polityki „reprodukcyjnego futuryzmu”.

Edelman argumentuje, że dziecko, rozumiane jako niewinność potrzebująca ochrony, reprezentuje możliwość przyszłości, wobec której queer jest pozycjonowany jako ucieleśnienie nieustannie narcystycznego, antyspołecznego i negującego przyszłość popędu. Odważnie podkreśla, że skuteczność queerowości polega na jej gotowości do przyjęcia tej odmowy porządku społecznego i politycznego. W No Future Edelman wzywa queer do porzucenia postawy akomodacji i zaakceptowania swojego statusu jako figury siły negatywności, którą łączy z ironią, jouissance, a ostatecznie z samym popędem śmierci.

Ściśle angażując się w teksty literackie, Edelman przedstawia przekonujące argumenty za wyobrażeniem sobie Scrooge'a bez Tiny Tima i Silasa Marnera bez małej Eppie. Przyglądając się filmom Alfreda Hitchcocka, Edelman sięga po dwie najbardziej znane kreacje reżysera: sadystycznego Leonarda z North by Northwest, który nadepnął na rękę trzymającą parę nad przepaścią, oraz przerażające tytułowe postacie z The Birds, z ich upodobaniem do dzieci.

Edelman rozszerza zasięg współczesnej teorii psychoanalitycznej, przenosząc ją nie tylko na dzieła literackie i filmowe, ale także na takie aktualne polityczne punkty zapalne, jak małżeństwa homoseksualne i rodzicielstwo gejów. Rzucając teoretyczną rękawicę, No Future na nowo wyobraża sobie queerowość z pasją, która z pewnością wywoła równie żarliwą debatę wśród czytelników.