Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Invisible Woman” opisuje doświadczenia Iki Hügel-Marshall jako czarnoskórego dziecka w Niemczech po II wojnie światowej, szczegółowo opisując jej zmagania z rasizmem, tożsamością i przynależnością. Czytelnicy doceniają potężną fabułę i ważne tematy, które porusza, ale niektórzy krytykują jej niespójności i styl pisania.
Zalety:⬤ Angażująca i mocna osobista narracja, która rezonuje z czytelnikami, szczególnie tymi o podobnym pochodzeniu.
⬤ Porusza ważne tematy rasizmu, tożsamości i odporności.
⬤ Odwaga autorki w dzieleniu się swoimi zmaganiami i doświadczeniami jest godna pochwały.
⬤ Szybka i przystępna lektura, która wciąga czytelników w historię autorki.
⬤ Zachęcająca i inspirująca, prowadząca wielu do głębokiej empatii z autorką.
Wady:⬤ Obecność niespójności i sprzeczności w narracji, które dezorientują czytelników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że książce brakuje głębi i szczegółów w niektórych obszarach.
⬤ Krytyka uogólnień autora dotyczących rasizmu i zachowania białych ludzi.
⬤ Doniesienia o uszkodzonym stanie książki wpływającym na wrażenia z lektury.
(na podstawie 11 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Invisible Woman; Growing Up Black in Germany
Zawartość książki:
Invisible Woman: Growing Up Black in Germany, ponownie opublikowana w nowym wydaniu z przypisami, opowiada o doświadczeniach Iki H gel-Marshall dorastającej jako córka białej Niemki i Afroamerykanina po II wojnie światowej. Jako dziecko okupacyjne, urodzone w małym niemieckim miasteczku w 1947 roku, Ika ma podwójne piętno: nie tylko urodziła się poza związkiem małżeńskim, ale także jest czarnoskóra.
Choć kochana przez matkę, doświadczenia Iki z reakcją niemieckiego społeczeństwa na jej kolor skóry rezonują z podstępnością rasizmu, zaszczepiając w niej tęsknotę za spotkaniem z biologicznym ojcem. Kiedy ma siedem lat, państwo umieszcza ją w sierocińcu związanym z kościołem, z dala od miejsca, w którym mieszka jej matka, siostra i ojczym.
Jest narażona na pogardę i okrucieństwo zakonnic, którym powierzono jej opiekę. Pomimo zinstytucjonalizowanego rasizmu, Ika pokonuje te przeszkody i wreszcie, gdy ma czterdzieści lat, odnajduje swojego ojca z pomocą dobrego przyjaciela i odkrywa, że ma kochającą rodzinę w Chicago.
