Niebieskie Alleluja

Opinie czytelników

Recenzenci chwalą zbiór poezji Cynthii Manick za oszałamiające obrazy i wymowną eksplorację czarnej tożsamości. Krytycy podkreślają emocjonalną głębię i osobisty charakter wierszy, zauważając ich trwały wpływ na czytelników.

⬤ Piękny, sugestywny język
⬤ głęboka, osobista eksploracja czarnej tożsamości
⬤ trwałe obrazy
⬤ dobrze wykonane wiersze
⬤ wysoko oceniane przez recenzentów.

W recenzjach nie wymieniono żadnych konkretnych wad.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Blue Hallelujahs

Zawartość książki:

Poezja. Studia afrykańskie i afroamerykańskie. BLUE HALLELUJAHS Cynthii Manick doprowadzają nas do wrzenia jak "białozębne cewki miłości na powtórce" Koko Taylor. Mamy tu ewangelię kobiecej ostrości, kuchenny pamiętnik o tym, jak blues wkracza w XXI wiek. Obdarzona zdolnością do tlącej się niespodzianki, refleksje Manick na temat odkrycia i straty doprowadzą cię do "powolnego aplauzu pod skórą". Dziękuję za ten bukiet nut wypełniony kościelnymi organami i dymem z pistoletu, pani Manick. Potrzebujemy tego, aby przejść na drugą stronę. --Tyehimba Jess.

To, co pamiętamy, jest tym, czym się stajemy. Bujane fotele trzymające matki i "zwierzęta, które ryją ziemię w poszukiwaniu brzoskwiń, kości i gwiazd". W BLUE HALLELUJAHS Cynthia Manick trzyma się tego, co nas przywiodło. Nie są to rzeczy, które można usłyszeć o Czarnych w nocnych wiadomościach. Ale pozostają one rzeczami, które zamykają ramiona Czarnych ludzi wokół Czarnych ludzi, kiedy potrzebujemy tego, czego potrzebujemy, aby iść dalej. Jestem bardzo wdzięczny za to słodkie pudełko świętych słów. --Nikky Finney.

Osoba mówiąca w nawiedzonym debiutanckim zbiorze Cynthii Manick przyznaje się do "zamiłowania do chirurgicznego porno o pierwszej w nocy". A jeden z początkowych wierszy zaczyna się: "Dziś jestem po łokcie głęboko / w brzuchu jakiegoś zwierzęcia // wyciągając serce i żołądek / na stół mojej matki". Przez cały czas BLUE HALLELUJAHS podchodzi do aspektów rozwoju kobiety - od cesarskiego cięcia "stopami" po napomnienie babci, by "wyciągać mięso / z gardła, a nie z brzucha" - z ostrzem w pogotowiu, przechodząc od uboju przez operację do rodzaju głębokiej południowej haruspication. W centrum dziewczęcości znajduje się Sklep z jego spisem odziedziczonych pragnień. "Czy to jest to, co je serce?". Manick w namacalny sposób oddaje tęsknotę za uniknięciem zagłady, ucieczką z muzeum, życiem w pełni ucieleśniającym tożsamość kobiety, która "wie, jak władać nożem" - Lyrae Van Clief-Stefanon.