Niebezpieczne sojusze: Zwolennicy pokoju, broń wojny

Opinie czytelników

Książka „Niebezpieczne sojusze” autorstwa Patricii Weitsman oferuje świeże spojrzenie na dynamikę sojuszy wojskowych, w szczególności koncentrując się na wewnętrznych relacjach dwustronnych i ich wpływie na spójność. Autorka podkreśla znaczenie zagrożeń i tego, jak różne zachowania pojawiają się w ramach sojuszy. Zapewnia także dogłębną analizę sojuszy prowadzących do I wojny światowej i ich implikacji dla współczesnych sojuszy, takich jak NATO.

Książka zapewnia szczegółową eksplorację wewnętrznej dynamiki sojuszy, przenosząc punkt ciężkości z tradycyjnych perspektyw. Wprowadza koncepcje hedgingu, tetheringu, balansowania i bandwagoningu, wzbogacając rozumienie zachowań sojuszy. Służy również jako cenne uzupełnienie istniejącej literatury na ten temat, szczególnie w odniesieniu do sojuszy prowadzących do I wojny światowej.

Studia przypadków koncentrują się przede wszystkim na XIX i początku XX wieku, co może ograniczać ich znaczenie dla współczesnych sojuszy. Dalsza analiza współczesnych sojuszy, takich jak NATO, mogłaby wzmocnić przedstawione argumenty.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dangerous Alliances: Proponents of Peace, Weapons of War

Zawartość książki:

Wojna, z perspektywy Zachodu, nie jest przedsięwzięciem samotnym. Partnerstwa wszelkiego rodzaju służą jako podstawa do projekcji siły i użycia siły.

Waging War argumentuje, że te instytucje międzypaństwowej przemocy - a nie tylko technologia, możliwości oraz poziom profesjonalizmu i wyszkolenia sił zbrojnych - służą jako gotowe mechanizmy do użycia siły. Jednak instytucje te nie zawsze są dobrze zaprojektowane i nie zawsze zwiększają skuteczność walki tak, jak mogłyby, czasami służąc jako hamulce zdolności państwa. Jednocześnie korzyści netto płynące z posiadania tej sieci partnerstw, porozumień i sojuszy są niezwykłe.

Umożliwia ona szybką reakcję na kryzys i ułatwia przeciwdziałanie zagrożeniom wszędzie tam, gdzie się pojawią. Wykorzystując to, co autor nazywa realistyczną agendą instytucjonalistyczną - taką, która rozumie instytucje jako kanały zdolności - niniejsza książka określa, które ustalenia instytucjonalne smarują zdolności państw do realizacji ich agend i zwycięstwa w czasie wojny, a które elementy ustaleń instytucjonalnych osłabiają skuteczność i spójność oraz zwiększają koszty dla państw.

W pięciu rozdziałach empirycznych demonstruje i testuje tę argumentację, analizując przypadki pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, Kosowa, Afganistanu, Iraku i Libii. Każdy przypadek zawiera odrębne lekcje, a także ważne uogólnienia dla współczesnych wielostronnych działań wojennych.